مسیر

دو سال پیش یه روزی اوایل زمستون، چند دقیقه بعد از یه مصاحبه‌ی کاری، کتاب «مادام پیلینسکا و راز شوپن» از اریک امانوئل اشمیت رو خریدم. وقتی همون روز شروع به خوندنش کردم احساس کردم خیلی از حرفای داستان با موقعیت اون روز من می‌تونه ارتباط داشته باشه. احساس کردم چه خوش‌موقع خوندمش. چند روز قبل‌ترش و به پیشنهاد فروشنده‌ی یه کتاب‌فروشی دیگه، کتاب «شب آتش» از همین نویسنده رو هم خریده بودم. اما این‌یکی نخونده توی کتاب‌خونه‌م باقی مونده بود تا اسفند امسال. و جالبه که الان هم بخش‌هایی از این -تا اینجا که خوندمش- مناسب حال و موقعیت و افکار الانمه. راوی این کتاب که خود اشمیته، اوایل نویسنده شدنش به یک سفر می‌ره و کتاب درباره‌ی اون سفره. درباره‌ی اینکه چی شد وارد فضای نویسندگی شد اینطور نوشته:

بیست و هشت ساله بودم و در دانشگاه «ساووا» تدریس فلسفه می‌کردم. در آن زمان که دانشیاری جوان بودم، زمینه سابقه حرفه‌ای را فراهم میکردم که حکایت از موفقیت پرثمری داشت؛ [...]

با این همه اگرچه من عاشق رشته تحصیلی‌ام بودم، به طرز تفکر مردم درباره خودم و القای مسیرهایی که پیش رویم می‌گذاشتند، همواره تردید داشتم. این راه زندگی من بود یا ادامه منطقی تحصیلاتم؟ موضوع زندگی من بود یا زندگی شخصی دیگر؟ هرچه بود تنها یک بزرگ‌سال می‌توانست میان آن دو تعادل ایجاد کند نه یک کودک. از همان سال‌های نخست کودکی‌ام، با ساختن عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی، درست کردن نقاشی‌های متحرک، [...] تمایل مفرطی به آفرینش‌گری از خود نشان داده بودم؛ اما تحصیلاتم در عین شکل دادن به من، من را تغییر شکل نیز داده بود. من آموخته بودم. خیلی هم آموخته بودم؛ اما فقط آموخته بودم. حافظه‌ام، شناختم، توانایی تجزیه و تحلیل و آنالیز مسائل، همه و همه در من بسیار تقویت شده بود؛ اما انتزاع، اشتیاق، تخیل، تصورات و خلاقیت ارادی‌ام دست‌نخورده به حال خود رها شده بودند. از یک سال پیش، احساس خفگی می‌کردم. اگرچه با پشتکار فراوان برای موفقیت در آزمون‌ها و به دست آوردن مدارک تحصیلی زحمت کشیده بودم، احساس می‌کردم گروگان این پیروزی‌ها هستم. اگرچه آن‌ها آرامم می‌کردند، اما من را از خویشتنم دور می‌ساختند.

[...]

در همین شرایط بود که اقدامی جدید را به موازات درس‌های دانشگاهی‌ام در پیش گرفتم. ...

[شب آتش - اریک امانوئل اشمیت - صفحه ۳۲ و ۳۳]

‌

بعد از چند ماه عقب انداختن کارهای فارغ‌التحصیلیم و بعدش کلی پیگیری برای انجام مراحل مختلفش (که طولانی‌تر از چیزی شد که فکرشو می‌کردم)، بالاخره دقیقا یک سال بعد از دفاعم کارهاش تموم شد و یکشنبه (سه روز پیش) مدرک موقتم با پست رسید. بعد، دقیقا همون شب رسیدم به این جملات کتاب.

تو مقطعی که در مورد آینده و مسیر کاریم دچار تردید شده‌م و به کارهای دیگه‌ای فکر می‌کنم که می‌شه انجام داد، متوجه می‌شم دو تا از نویسنده/هنرمندهای مورد علاقه‌م در ۲۸ سالگی -سن الان من- بوده که رفتن به سمت مسیر نویسندگی. منظورم این نیست که می‌خوام نویسنده‌ی حرفه‌ای بشم (هرچند به جدی‌تر نوشتن هم فکر می‌کنم)، کلا بحثم تغییر مسیر در زمانیه که یه مسیر دیگه رو سال‌هاست شکل دادی و با اون می‌شناسنت و آینده‌ی خوبی هم می‌تونه داشته باشه.

مشکل اینجاست چیزی وجود نداره که شدیدا بخوامش و حاضر باشم به خاطرش این همه سال رو یک‌دفعه بذارم کنار. برای همین اون جمله‌ی آخری که از کتاب گذاشتم توجهم رو جلب کرد. باید کارهایی رو که مدتیه موازی با کار فعلیم شروع کردم ادامه بدم، اما اگه قراره به جایی برسن شاید لازمه جدی‌تر بگیرم‌شون نه اینکه فقط به شکل سرگرمی باشن.

‌

این موضوعیه که اگه ولم کنن تا صبح درباره‌ش حرف می‌زنم! اما همین نقل قول و این چند خط باشه فعلا که ذهنم آروم بگیره :)) شاید بعدا بیشتر بازش کنم.

سایه

سلام، امیدوارم که خوب باشین.

تو کانال یه خانومی که ژاپن زندگی می‌کنه، خاطره‌ی یه خانم سالمند ژاپنی رو خوندم که خواهرش از خودش خیلی زیباتر بوده و اون همیشه شاهد خواستگارهای بی‌شمار خواهرش بوده و حس می‌کرده تو سایه‌ی اونه و در نتیجه به مرور زمان نسبت به خواهرش حس تنفر پیدا کرده. حتی یه بار که تو خیابون شماره‌ی خونه‌شون رو ازش می‌گیرن معلوم می‌شه واسه کار دیگه‌ای بوده و کلی ضدحال می‌خوره.‌ قبلا هم موارد مشابه داخلی به چشمم خورده بود ولی حالا دیدم یه موضوع جهانیه که خیلی می‌تونه رو دخترا اثر بذاره.

بعد خب یاد خودم افتادم و یکی از دوستان صمیمی دانشگاهم که نه تنها روابط اجتماعیش خیلی بهتر از منه، زیبا/جذاب‌تر هم هست. همین باعث می‌شد همیشه در مرکز توجه باشه و منی که بهش نزدیک بودم تو خیلی موقعیتا حس کنم تو سایه‌ی اونم. البته نه فقط از نظر زیبایی، تو خیلی موارد دیگه هم این حس رو داشتم. از طرفی هم دوست خوب و بامعرفتی بود و وزنه‌ی اون دلایلی که بهم حس منفی می‌دادن اونقدری نبود که بخوام رابطه‌م رو باهاش قطع کنم.

به طور خاص یادم افتاد ترم اول لیسانس یه بار فروشنده‌ی بوفه که رو اعصاب همه بود، بهش یه چیزی درباره‌ی چشماش گفت که دفعه‌ی بعد دوستم گفت من نمیام و به جاش من یه جوری رفتم براش خرید کردم انگار داداش غیرتیِ رفیقمم! کلا یه همچین حسی داشتم بیشتر اوقات. یا مثلا یه بار واسه درست کردن پاورپوینت ارائه‌ش ازم کمک خواست چون وقتش کم بود و نمی‌خواست از اون پسری که پیشنهاد کمک داده بود کمک بگیره. منم بیشتر از معمول موندم دانشگاه و تو اون زمانِ کم نهایت سعیم رو کردم ولی خب چیز فوق‌العاده‌ای نشد. فرداش موقع ارائه دیدم کلا اسلایدها عوض شده‌ن و معلوم شد آخرش پسره با تمپلیت آماده‌ای که داشته براش درست کرده (البته طرف پسر خوبیه و الانم شوهرشه :دی).

لازم بود زمان بگذره تا من یاد بگیرم قرار نیست همه‌جا باهاش باشم، تا یاد بگیرم بهش نه بگم و میزان صمیمیتم رو طوری تنظیم کنم که خودمم اذیت نشم، و یاد بگیرم لازم نیست همه‌جا ازش دفاع کنم و بعد معلوم بشه حرفی که درباره‌ش زدن درست بوده و فقط من نمی‌دونستم! و البته زمان لازم بود تا برسیم به جایی که یه روز صحبت‌هایی کنیم و من بفهمم اونم پشت ظاهر پر از اعتماد به نفسش اضطراب‌های عمیقی رو تجربه می‌کنه.

اما خب، آدما تغییر می‌کنن ولی اینجور خاطره‌ها یادشون می‌مونه. تعجبی نداره اون خانم ۸۵ ساله‌ی ژاپنی هنوز یه خاطره‌ی مشخص از جوونیش که مربوط به این موضوعه رو یادشه. اینم تعجبی نداره که با اینکه دوستم الان ازم دلخوره، چندان تمایلی ندارم برم دوباره از دلش دربیارم و ازش خبر بگیرم. انگار همه‌ی این سال‌ها منتظر بهانه بودم. حتی انگار اصلا جای پنهانی از وجودم از عمد خواسته کاری کنم که ناراحت بشه.

‌

تو باقی‌مانده‌ی یادداشت‌های کانالم این چند خط رو پیدا کردم که درباره‌ی همین موضوع و دوست بود:

تا حالا شده حس کنین تو سایه‌ی یه نفر دیگه‌این و دیده نمی‌شین؟ تا جایی که خودتونم دیگه خوب خودتونو نبینین؟!

دارم به بیرون اومدن از همچین سایه‌ای فکر می‌کنم. راه آسون و سریعش فاصله گرفتن از اون شخص به قدر کافیه. ولی این شبیه پاک کردن صورت مسئله‌س. با فرض اینکه جهت نور دست ما نیست، شاید بشه تو حرکت کردن یه تغییری ایجاد کرد که بدون زیاد فاصله گرفتن هم کسی تو سایه‌ی کسی نیفته. سخت‌تره ولی ضمانتش بیشتره فکر می‌کنم.

منظورم این بوده که مسیرم رو تا حدودی ازش جدا کنم که تو هر فعالیتی ناخودآگاه دنباله‌روی اون نباشم و مجبور بشم یه جاهایی راه خودم رو برم. در مورد مسیرهای کاری‌مون الان تقریبا این اتفاق افتاده. هرچند این هم سخت بود، چون مسیرمون اشتراکاتی داشت و زمانی با هم چیزایی رو یاد می‌گرفتیم و چندین بار لازم شد براش توضیح بدم موقعیتی که من دنبالشم دقیقا شبیه اونی که اون می‌خواد نیست.

کاری ندارم الان صمیمیت‌مون چقدر کمتر شده یا کی تو مسیرش چقدر جلو رفته و موفقه، اما به این نتیجه رسیده‌م هر چی بیشتر راهت رو خودت بسازی بیشتر هم اعتماد به نفس خواهی داشت. شاید الان نسبت به مسیرم حس رضایت صددرصدی نداشته باشم، ولی حداقل خوشحالم دنباله‌روی کسی نیستم و دارم یه چیزی رو خودم امتحان می‌کنم ببینم چی از آب درمیاد.

دقیقا نمی‌دونم کجا این بار رو زمین گذاشتم، شاید کم‌کم بود، ولی الان که این حرفا رو نوشتم متوجه شدم دیگه رو شونه‌هام حسش نمی‌کنم.

۳۷۹

سلام، امیدوارم خوب باشین. اگه بخوام کمی آپدیت بدم از این روزهام باید بگم که:

‌

۱) باشگاه داره بهتر می‌شه. اون درد پام خوب شد و همون موقعم تونستم جلسه‌ی بعدش رو برم. چند تا دیگه از بچه‌ها هم کم و بیش تجربه‌ی من رو داشتن و حتی یکی دو نفر به خاطرش اون جلسه رو نیومدن! رفتار مربیه طوری بود انگار طبیعی بوده جوری بهمون تمرین بده که هر کس دو سه روز از کار و زندگی بیفته. به چندین دلیل احساس می‌کنم دختره خیلی حرفه‌ای نیست. نه تو خود ورزش و حرکات، بلکه رفتارش سر کلاس از بعضی جنبه‌ها منظورمه. به لطف دفعات کوتاه‌مدتی که تو این سال‌ها باشگاه‌های مختلف رفتم، چندتایی مربی با تیپ و رفتار و سن‌های متفاوت داشتم ولی هیچ‌کدوم اینطوری نبودن. به هر حال اینم تجربه‌ایه و به سادگی می‌تونم از ماه بعد کلاسمو عوض کنم. فعلا که اوضاع بهتره در کل.

‌

۲) دو ماه پیش از یکی از همکلاسی‌های دوره‌ی ارشد خداحافظی کردیم و رفت آمریکا. بعدش دیگه ازش خبری نداشتم، آنلاین نمی‌شد. حدس زدم شماره‌ش عوض شده و اینقد سرش شلوغ شده که یادش رفته آخرین پیامم رو جواب بده. خیلی هم بهش نزدیک نبودم که بخوام حالا از راه‌های مختلف ازش خبر بگیرم. تا چند شب پیش که با یکی دیگه از همکلاسی‌ها حرف می‌زدم و گفت شنیده طرف همون موقع دیپورت شده و برگشته. حالم خیلی گرفته شد. هنوزم راهی ندارم که باهاش تماس بگیرم و اصلا نمی‌دونم هم که باید چی بگم.

‌

۳) چند روزه ایده‌ی یه داستان اومده تو ذهنم. هی به خودم می‌گم بیارش رو کاغذ (= فایل ورد) که حداقل یه جا داشته باشی بلکه یه روزی ادامه‌ش بدی و کامل بشه. اما هی این کارو نمی‌کنم :/

‌

۴) آخرای تابستون یه اتفاقی افتاد که از یه طرف چند روزی برنامه‌م آزاد شد و از طرف دیگه رفتم تو خودم. واسه اینکه خودمو مشغول کنم گفتم می‌رم سینما. یه سری فیلم هم از قبل تو فیلیمو و نماوا نشان کرده بودم و خلاصه چالش «یک هفته با سینمای ایران» گذاشتم واسه خودم! هر روز یه فیلم می‌دیدم و درباره‌ی هر کدوم کوتاه می‌نوشتم؛ نه خلاصه‌ی داستان یا نقد (چون این‌ها رو می‌شه آدم سرچ کنه بخونه)، بیشتر جزئیاتی که اون لحظه نظرمو جلب کرده بودن و دوست داشتم بعدا هم یادم بمونن. بعد خورد به اتفاقایی که تو کشور افتاد و دیگه اون موقع حس پست گذاشتنش پرید. پست اخیر دردانه اون پیش‌نویسم رو یادم انداخت. فکر کردم می‌تونم الان فیلمایی که جدیدا دیدم و چند تا خلاصه‌ی کوتاهی که بین یادداشت‌های قدیمی‌تر پیدا کردم رو هم بهش اضافه کنم و همه رو تو یکی دو پست بذارم که یه‌جا داشته باشم‌شون. مثلا به عنوان فیلم‌هایی که تو ۱۴۰۱ دیدم یا همچین چیزی. احتمالا پست بعد.

‌

۵) از مدل شبکه‌های فیس‌بوک و لینکدین خوشم نمیاد؛ از واتس‌اپ هم دهن‌لق‌ترن و هر کاری می‌کنی برای بقیه نوتیفیکیشن می‌ره :)) فیس‌بوکم سال‌هاست دی‌اکتیوه اما در دنیای امروز خوبه که آدم لینکدین رو داشته باشه. هرچند اونجا هم فعالیتم کمه. در این حد که چند وقت پیش رفته بودم توش که بعد از نزدیک یک سال بزنم مقطع ارشدم تموم شده و یکی دو دوره‌ای که تو این مدت گذرونده بودم رو اضافه کنم. حالا خیلی با احتیاط تمام مراحل رو پیش می‌رفتم و مواظب بودم هیچ‌کدوم از این موارد پست نشن و فقط تو پروفایل خودم آپدیت بشن که یهو دیدم دخترعموم پیام تبریک داد! نگو اتمام مقطع تحصیلی جزو مواردیه که نوتیفش برای همه می‌ره :)) دلم نمی‌خواست الان بعد از یه سال به همگان اعلام بشه که این بچه درسش تموم شد :/ تازه بعدش فهمیدم می‌شده تو تنظیمات اونو هم غیرفعال کرد. از اون موقع می‌گم حالا برم پروژه‌ای رو که در حال انجامشم اضافه کنم ولی باز نمی‌رم :/

۳۷۸

خب، ظاهرا فعلا تو فاز روزانه‌نویسی‌ام. در حال حاضر هر چی تو پست قبل درباره‌ی پاداش ورزش گفتم رو پس می‌گیرم. جلسه‌ی دوم که می‌شد سه‌شنبه، یه حرکتی رو خیلی تکرار کردیم. هم من جوگیر بودم و دقت نکردم که باید سبک کار کنم، هم مربیه نیومد به من و یه تازه‌وارد دیگه بگه حواستون باشه! خلاصه که چهارشنبه تو عضلات پشت ساق پام درد داشتم اما قابل تحمل، از همون دردا که پاداش تلقی‌شون می‌کردم. اما پنجشنبه صبح که یکی دو ساعت بیرون بودیم دیدم که نمی‌تونم با سرعت معمول راه برم. از عصرش دیگه نمی‌تونستم صاف بایستم یا راه برم، و تا الان هم همینطوره. به نظرم عضله‌ها رو بیش از حد داغون کردم. در حالت ایستاده که وزنم رو پاهامه، یا باید زانوم کمی خم باشه یا کمرم که بتونم کف پام رو صاف بذارم زمین. موقع راه رفتن هم ناخودآگاه میرم رو پنجه‌ی پا. انگار وقتی یه وضعیتی از حالت طبیعی خارج می‌شه آدم به این جزئیات بیشتر دقت می‌کنه. همه‌ش یاد درس بیومکانیک راه رفتن میفتم تو ترم اول ارشد، و خدا رو شکر می‌کنم الان با استادم خیلی در ارتباط نیستم. کافی بود منو در این وضعیت ببینه و دیگه هر ترم ازم به عنوان یه مثال جالب با مشخصه‌های عجیب راه رفتن و زاویه‌های غیرطبیعی مفاصل سر کلاساش یاد کنه!

ادامه مطلب

باشگاه

دیروز اولین جلسه‌ی باشگاهم بود بعد از سه سال. خب، واقعیت اینه که مدتیه چندان تو اجتماع نبودم. منظورم این نیست که اصلا از خونه بیرون نمی‌رفتم یا با آدمایی غیر از خونواده و دوستام سر و کار نداشتم، بیشتر یعنی درگیر یک کار جمعی و شرکت تو اون جمع به صورت مرتب نبودم. حتی عجیبه، چند بار که از اون کسی که تو دانشگاه یه پروژه بهم داده درباره‌ی بقیه‌ی افراد درگیر پروژه پرسیدم، مثلا گفته اونا تهران نیستن یا فعلا ضرورتی نداره کسی رو بذارم کمکت و این چیزا.

خب، فکر می‌کنم آدم هر چقدرم درون‌گرا باشه بازم به بودن تو اجتماع و تعامل با افراد دیگه تا حدی نیاز داره. و من متوجه شدم این هفته‌ای یه بار دانشگاه رفتنای غیرمنظمم -برای یه پروژه‌ی دیگه- یا چرخیدنم تو محل برای خرید و کارای مختلف با اینکه باعث می‌شن چهار تا دوست و آشنا و غریبه ببینم، کافی نیست.

‌

مسئله‌ی دیگه‌ای این روزا ذهنم رو مشغول کرده بود که به دنبالش نشستم روی یک کاغذ انواع و اقسام فعالیت‌هایی رو که دوست دارم انجام بدم نوشتم؛ کارهایی که انجام دادن هر کدوم‌شون نیاز به برنامه‌ی بلندمدت داره چون در صورت زود ول کردن‌شون هیچ نتیجه‌ای نمی‌تونم در موردشون بگیرم، فقط تو ذهنم می‌شن یه کار نصفه‌ی دیگه که نتونستم ادامه بدم. در مورد هدفم از این لیست شاید بعدا بیشتر بنویسم، اما آخرش برگشتم و به این فکر کردم راحت‌ترین کارها از بین‌شون چیه؟ کدوما هزینه‌ی نسبتا کمتری می‌خوان، چه از نظر مالی چه زمانی؟ کدوما رو می‌تونم همین فردا برم دنبال‌شون؟ دو سه مورد بیشتر این ویژگی رو نداشتن که یکی‌شون باشگاه و ورزش بود.

‌

ادامه مطلب

۱۸ دی

سلام

طبق معمول چیزهای زیادی تو ذهنم هست که دوست دارم در موردشون بنویسم. و فکر کنم چند وقتی هست که کم می‌نویسم. منظورم پست وبلاگ نیست الزاما، برای خودم هم کمتر می‌نویسم. دلم می‌خواد الان این چند خط رو برای خودم تایپ کنم و شاید بعدش منتشرش هم بکنم.

Daymehr - 176🎧

 

داشتم فکر می‌کردم وقتایی که جایی حادثه‌ای رخ می‌ده که کسی یا کسانی توش از دنیا می‌رن، ممکنه آدمی که اونا رو نمی‌شناخته یا به اون حادثه نزدیک نبوده، نهایتش یه ناراحتی جزیی براش پیش بیاد و راحت ازش بگذره. اما دونستن داستان اون افراد باعث می‌شه بهشون احساس نزدیکی کنیم. باعث می‌شه از عدد و رقم تبدیل بشن به آدمای واقعی که داستان زندگی خودشون رو داشتن، امید و آرزو و خونواده. دونستن داستان‌شون باعث می‌شه عمیق‌تر تو ذهن‌مون بمونن و نتونیم به اون راحتی ازشون رد شیم –و تازه این حرفم جدای از شرایطیه که اون اتفاق ممکنه درش افتاده باشه.

‌

خب، مشخصا وقتی تمام ۱۷۶ نفر سرنشین یه هواپیما از بین می‌رن، نمی‌شه انتظار داشت داستان همه‌شون رو بشنویم. بنا به اینکه عکس و داستان کدوما بیشتر پخش می‌شه یا خونواده‌ی کدوم‌شون تو مدیا فعالیت بیشتری دارن، اسم یه تعدادشون بیشتر شنیده و تکرار می‌شه و شاید بشن نماد اون اتفاق. طوری که اگه کسی دنبال این نره که تک‌تک مطالب مربوط به اون موضوع رو هم دنبال کنه، بازم اسم اون اشخاص به گوشش آشناس.

نزدیک خونه‌ی ما یه امامزاده هست و سه سال پیش ۴ نفر از مسافرای هواپیمای اوکراینی رو اونجا به خاک سپردن. یه خانوم که عنوان مهندس قبل اسمش اومده با دختر و پسرش، و یه پسر جوون اونم با عنوان مهندس. سه سنگ قبر برای این ۴ نفر. جزو اون کسایی نبودن که اسماشون زیاد شنیده می‌شد. بعید نیست درباره‌شون صحبت شده باشه‌ها، ولی منی که به‌طور خاص دنبال‌کننده‌ی اخبار تک‌تک خانواده‌ها نبوده‌م نشنیده‌م.

اما گاهی که دلم می‌گیره و می‌رم امامزاده، بی‌اغراق هر بار با دیدن این سه تا سنگ قبر بغض گلومو می‌گیره. حس عجیبی که نمی‌دونم چطور توصیفش کنم؛ شاید رگه‌هایی از خشم یا سردرگمی هم درش هست، اما غمش غالبه. غم عمیقی که باعث می‌شه دلم بخواد بشینم همون‌جا گریه کنم و حتی موقع نوشتنش هم داره این اتفاق میفته. همیشه می‌رم پیش این ۴ نفر چند دقیقه‌ای می‌شینم. یا اگه خونواده‌هاشون اونجا باشن با یه فاصله‌ای می‌ایستم و فقط فاتحه می‌خونم. اسم‌هایی که جای دیگه‌ای نشنیدم و حتی داستان‌شون رو هم نمی‌دونم. ولی می‌دونم که برای من این ۴ نفر شده‌ن نمادهای اون اتفاق تلخ.

‌

چند خط زیر رو چند ماه پیش، تو محرم بود که برای خودم نوشتم:

... دیروز عصر خونواده‌ی یکی‌شون اومده بود. منم فاتحه‌مو که خوندم فاصله گرفتم و یه دوری زدم، بعد دوباره برگشتم عقب‌تر از اونا یه گوشه‌ی خلوت ایستادم و به روضه‌ای که پخش می‌شد گوش دادم. شب هفتم محرم بود و روضه‌ی علی اصغر رو می‌خوندن. اونجا داشتم فکر می‌کردم احتمالا مظلوم‌ترین خونی که تو کربلا ریخته شد خون این بچه‌ی شش ماهه بود... عبارت «خون مظلوم» تو سرم تکرار می‌شد. هر چی که پشت اون اتفاق و فاجعه بوده، این رو فکر کنم همه قبول دارن که مظلوم کشته شدن اونا. جمله‌هایی درباره خون مظلوم هست که تو ذهنم جمله‌بندیش نمیاد درست. ولی فکر کنم کمترین خاصیتش همینه که قبرشو که می‌بینی، روضه‌شو که می‌شنوی اشکت درمیاد.

‌

و خاصیتش اینه که فراموش نمی‌شه.

می‌شه یه تَرَک تو باورهام و معیار بازنگری دوباره‌م تو خیلی چیزا.

می‌شه درد عمیقی که هر چیز دیگه‌ای رو هم با خوش‌بینی سعی کنم توجیه کنم یا از کنارش بگذرم، از این نمی‌تونم.

۱۴۰۱/۱۰/۰۴

۱) جالبه که وقتی آدم از فضاهایی مثل اینستا یا کانال تلگرام فاصله می‌گیره، یه سری کارهایی که اونجا براش جالب بوده هم از سرش میفته. کمی قبل داشتم فاکتور خرید پرماجرای امروزم از تره‌بار رو نگاه می‌کردم که متوجه تاریخش شدم: ۱۴۰۱/۱۰/۰۴. از این تاریخ‌هایی که به خاطر تکرار اعداد و رُند بودن، برام جالبن یا به فال نیک می‌گیرم‌شون. احتمالا اگه هنوز کانال داشتم اونجا اعلامش می‌کردم، انگار که چه اتفاق مهمیه (حالا به روی خودمون نمیاریم که الانم همون کارو کردم)!

‌

۲) آخر هفته‌ی خوبی نداشتم. مامانم تهران نبود (به خاطر فوت یکی از اقوام) و کلی کار باید انجام می‌شد که ذهنم رو مشغول می‌کرد. هرچند تلاش می‌کردم بیش از حد حس مسئولیت‌پذیری نکنم. شاید دلیل دیگه‌ای هم داشت ولی به هر حال مودم پایین بود. شنبه با تموم کردن یه پروژه انرژی بهم برگشت. امروز صبح زود پاشدم و حس کردم بازم بهترم. چند تا کار خورده‌ریز انجام دادم در حد ایمیل به مسئول آموزش و جواب دادن به پیام یکی از بچه‌های دوره‌ای که آزمایشگاه برگزار می‌کنه و من مسئول یه بخششم. بعد رفتم بیرون که وسایل سالاد و چیزای دیگه بخرم. هوای سرد مطبوعی بود و بعد از چند روز تو خونه موندن بازم داشت حالم بهتر می‌شد. اومدم خونه و قهوه خوردیم. بعدش رفتم کاهوها رو بشورم که دیدم یه تیکه‌ش خرابی داره. نگو یه جونور کوچیک اون تو لونه کرده -_- اخیرا زیاد کاهو می‌خرم ولی تا حالا پیش نیومده بود. تقریبا نصف کاهو رو انداختم دور و بقیه‌شو شستم. همین شستن البته خیلی طول کشید، چون در حالت عادیش هم سر شستن کاهو وسواس می‌گیرم چه برسه به این یکی :/ وقتی بالاخره تموم شد و سالادو درست کردم، ناخودآگاه بازم مشغول شستن شدم؛ این بار ظرفای توی سینک. حتی ظرفایی که فقط یه آب زدن می‌خواستن رو کامل می‌شستم :/ ولم می‌کردن لابد می‌خواستم کف آشپزخونه رم بشورم. نمی‌دونم چه وسواسی بود افتاده بود به جونم :/

‌

۳) بعد از ناهار تو گالریم می‌چرخیدم که دیدم از اولین عکس سالادی که گرفتم ۸ ماه می‌گذره. تو ماه رمضون بود که دوستی بهم گفت یه مدته با سالاد روزه‌ش رو باز می‌کنه. مربوط می‌شد به کنترل قند خون و مقاومت به انسولین و تنظیم هورمون‌ها و این چیزا. منم که مشکل مشابهی داشتم، تصمیم گرفتم امتحان کنم. همیشه مشکل من با سالاد خوردن این بود که گوجه‌شو دوست نداشتم. پس اگه می‌خواستم برام عادت بشه، باید از اول بدون گوجه درستش می‌کردم. ضمنا باید جذاب می‌بود که بتونم موقع افطار به بقیه‌ی خوردنی‌ها ترجیحش بدم! هر چی که دستم اومد و دوست داشتم توش ریختم؛ خیار و کاهو، دانه کینوا، گردو و توت‌فرنگی! اولین عکس رو همون‌جا گرفتم. بعدش دیگه ادامه پیدا کرد و البته ساده‌تر شد، ولی بازم گه‌گاهی از این عکسا می‌گرفتم و تگ می‌زدم. تا چند ماه تو ردیاب عادتم سالاد خوردن قبل یا همراه غذا رو اضافه کرده بودم تا اینکه دیگه حس کردم برام عادی و راحت شده. امروزم متوجه شدم ۸ ماه ازش می‌گذره و تو این مدت انگشت‌شمار بوده روزایی که سالاد نخورده باشم.

‌

۴) یه چیز دیگه‌ای هم که ازش عکس می‌گیرم، لته‌هاییه که درست می‌کنم. خیلی وقته تفریحی با همون قهوه‌ی روزانه‌ای که می‌خوریم تمرین می‌کنم. اوایل شیر زیاد کف می‌کرد و جالب نمی‌شد، ولی کم‌کم یاد گرفتم چطور فوم شیر رو خوب دربیارم و حتی تا حدودی از این طرح‌های قلب‌طوری (لته آرت) بزنم (عکس زیر نمونه‌ای از تلاش‌های اخیرم رو نشون می‌ده!). از این قضیه هم شاید ۵-۶ ماهی می‌گذره. و خب واقعیتش این فرایند درست کردن قهوه رو از خود قهوه خوردن بیشتر دوست دارم. هم کاریه که چند دقیقه‌ای آدم رو به خودش مشغول می‌کنه و تمرکز می‌طلبه؛ یعنی کم پیش میاد حینش حواسم پرت مسائل دیگه بشه، و هم زنگ تفریحیه که در طول روز هر کدوم‌مون که خونه باشیم یه تایم کوتاهی برای قهوه خوردن جمع می‌شیم.

‌

۵) گاهی وقتا به گذشته که نگاه می‌کنم از خودم ناامید می‌شم یا خودمو بابت خیلی چیزا سرزنش می‌کنم. اما مرور این عکس‌هایی که از سالاد و قهوه‌هام ثبت کرده‌م، عملا بهم نشون داد کافیه آدم حتی یه قدم کوچیک رو فقط مستمر برداره تا بتونه یه عادت مثبت بسازه یا مهارتی رو یاد بگیره. فقط به قول خارجیا: One step at a time.

‌

۶) کمی بعد از ناهار حالم دوباره سر جاش اومده بود که پیام دوستی رو دیدم. در واقع دو پیام؛ یکی واریز پول پروژه‌ای که دیروز انجام شد، و اون یکی شروع دوباره‌ی صحبتی که فکر می‌کردم تموم شده. عجیبه که انگار دوستی من با این آدم گره می‌خوره به پروژه‌هاش و اون موضوع مورد صحبت. حالا قبول، این همونیه که فواید سالاد خوردن رو هم بهم گفت، ولی به دلایلی احساس می‌کنم ارتباطم باهاش داره فرساینده می‌شه و همون موضوعا به شکل‌های مختلف تکرار می‌شن. حالا توضیح مختصرش سخته و نمی‌خوام پست طولانی‌تر از این بشه، فقط اینکه پیامش دوباره ذهنم رو به هم ریخت.

‌

۷) خلاصه که ۱۴۰۱/۱۰/۴ روز عجیب و پر از بالا و پایینی بود. اولش فکر می‌کردم کل روز باانرژی‌ام، بعد دچار حس انزجار و وسواس شدم، بعد دوباره خوب بودم و از یادآوری پیشرفتای کوچیکم خوشحال، بعد این بار دچار اضطراب شدم و تو همین حین دیدم کاری که تو ایمیل صبحم پیگیری کرده بودم انجام شده. بین بندهای مختلف این پست هنوز هم ارتباطاتی هست که نوشتنش شاید یه پست دیگه بخواد. فعلا با نوشتن همینا آروم‌ترم هرچند هنوز نصف روز مونده. نتیجه می‌گیریم که تاریخای رند چیز خاصی هم نیستن. در بهترین حالت یه روزی مثل بقیه‌ی روزا.

بچه‌ی اول و آخر

سلام

آدم‌ها شخصیت‌های متفاوتی دارن و نمی‌دونم برای بقیه‌ی بچه اول‌ها تا چه حد چالش‌های مشابهی وجود داره. ولی در مورد من اینطوری شده که اخیرا خیلی احساس می‌کنم برادرم که دو سال و نیم ازم کوچکتره، از من تو زندگی جلوتره و استقلال بیشتری داره و این باعث می‌شه نسبت به خودم حس بدی پیدا کنم. البته اونه که داره درست زندگی می‌کنه، مشکل منه که نه استقلال مالی درستی دارم نه توان تصمیم‌گیری مستقل (اون تصمیم‌هایی رو هم که راحت می‌گیرم بیشتر در راستای اجتناب کردنن تا انجام کاری که باید).

از طرف دیگه، من به‌نسبت اون بچه‌ی سربه‌راه خونواده‌م و برادرم اونیه با رفتارها و رفت‌وآمدهایی که شاید خونواده نمی‌پسنده. اون می‌ره بیرون و نمی‌گه کجا و با کی، و این وسط منم که می‌شنوم مامانم نگرانه و نمی‌دونم باید چه کاری بکنم. ضمنا به شکل غریبی از این می‌ترسم که نکنه بعضی جاها خودم رو محدود یا محروم می‌کنم که حداقل من باعث نگرانی خونواده نباشم! (هرچند که منم بابت مسائل دیگه‌ای به قدر کافی باعث نگرانی هستم).

‌

من این رو خوب می‌فهمم که هر کسی ممکنه تو خونواده‌ش آسیب‌هایی دیده باشه یا بخواد قاطعانه مسیر خودش رو در زندگی بره. حتی منم همین‌طورم. اما به نظرم منصفانه نیست به خودمون حق بدیم که به این دلایل، حالا ما بیایم به شکل حق‌به‌جانب و آسیب‌زننده‌ای با خونواده رفتار کنیم، پیشاپیش جوری تدافعی صحبت کنیم انگار قراره بهمون زور بگن و به احوالات‌شون اهمیت ندیم. این شکل برخورد واقعا ناراحتم می‌کنه.

‌

زیاد می‌شه در این مورد حرف زد ولی فعلا همین برای شروع کافیه. بلکه با نوشتن و صحبت درباره‌ش به نتیجه‌ای برسم.

۳۷۳ (پراکنده‌جات)

۱) پارسال تقریبا اواسط دی‌ماه، دانشگاه بخش‌نامه داد و تاریخ دفاع توی اون ترم رو از ۳۰ بهمن انداخت ۱۵ بهمن. خب این برای خیلی‌هامون مشکل‌ساز می‌شد، واقعا زمان اعلامش آخر ترم نبود. یه گروه تشکیل شد، نامه‌ای به اعتراض نوشته شد و همه امضا کردیم. چند نفر مسئول شدن و نامه رو بردن معاونت آموزشی و بعد هم یه روز خودشون پا شدن رفتن پیش معاون کل آموزش دانشگاه. خلاصه پیگیری‌های زیادی کردن و در نهایت اون روز تونستن به نتیجه برسن و تاریخ دفاع برگشت به ۳۰ بهمن. اون عصری رو که همه توی گروه منتظر اعلام نتیجه‌ی جلسه بودیم و خوشحالی بعدش از به نتیجه رسیدن پیگیری‌مون رو یادم نمی‌ره (وسط‌های این پست بشتر درباره‌ی این قضیه نوشته بودم).

از این قانون‌های یهویی و آزاردهنده زیاد گذاشته می‌شه و من اون افرادی رو که بلدن برای مطالبه و اعتراض‌شون از خود قانون استدلال بیارن و تا آخر پیگیری کنن تحسین می‌کنم. در مورد چند برابر شدن هزینه‌های آزادسازی مدرک تحصیلی هم چند روزیه همچین روندی راه افتاده. احتمالا اگه دانشجویین در جریانش هستین. تمرکزشون فقط روی همین موضوعه، از راه‌های مختلفی ظاهرا پیگیری می‌کنن از جمله اینکه یه کارزار ایجاد کردن و دارن امضا جمع می‌کنن. توی این گروه تلگرام هم اطلاع‌رسانی می‌کنن. اگه دوست داشتین، متن کارزار رو بخونین و شما هم امضا کنین (لازم نیست حتما دانشجو باشید). مثال اول رو هم برای این زدم که بگم می‌شه امید داشت که چنین چیزی به نتیجه برسه.

‌

۲) این ماه برای چالش طاقچه کتاب «آدم‌خواران» رو خوندم، که نشون می‌ده چطور یه جمعیت با زدن برچسب دشمن روی یه نفر، تمام شناختی رو که ازش داشتن می‌ذارن کنار و بدترین‌ها رو سرش میارن. یه داستان واقعیه که برمی‌گرده به ۱۵۰ سال پیش و یه کشور دیگه، ولی برای ما هم چندان دور از ذهن نیست چون متاسفانه با این نگاه زیاد مواجهیم که دوست/دشمن یا خودی/غیرخودی بودن، ارزش و اولویت بالاتری از «انسان» بودنِ طرف مقابل پیدا می‌کنه (محدود به یه سمت دعوا هم نمی‌شه).

از اون طرف کتاب «نظر به درد دیگران» رو هم دارم می‌خونم. این یکی درباره‌ی عکس‌های جنگه و تصویرگری‌هایی با موضوع درد و رنج آدم‌ها. بحثای زیادی می‌کنه و دلم می‌خواد وقتی تموم شد بیشتر درباره‌ش بنویسم. اما جالب بود که تو یه قسمتش اسم فرانسیسکو گویا، نقاش اسپانیایی، رو می‌آره و درباره‌ی مجموعه‌ی «فجایع جنگ»ش حرف می‌زنه، از اون طرف متوجه شدم طرح جلد نسخه‌ی نشر چشمه‌ی آدم‌خواران هم یکی از نقاشی‌های گویا هست! همزمانی جالبی بود و باعث شد درباره‌ی گویا و کارهاش کنجکاو بشم و کمی سرچ کنم. (درباره کتاب آدم‌خواران و کمی هم درباره‌ی این نقاشی گویا، تو این پست ویرگول بیشتر نوشتم.)

[نقاشی گویا که روی جلد آدم‌خواران هم هست.]

‌

۳) حدودا یه ماهه که بالاخره جدی و پیگیر افتادم دنبال کارهای ثبت نهایی پایان‌نامه و فارغ التحصیلیم. به خودم رضایت دادم که دیگه اصلاحات پایان‌نامه بسّه چون بیشتر مواردی رو که ازم خواسته بودن درست کردم و به خدا لازم نیست فصل چهارمی رو که اون موقع کمی عجله‌ای جمع کرده بودم حالا از اول کلا انجام بدم :/ بالاخره فایل نهایی اصلاح‌شده رو آپلود کردم و چند بار به استادم یادآوری کردم تا بالاخره تاییدش کرد. بعد چند تا مرحله‌ی دیگه طی شد تا توی ایران‌داک هم ثبتش کردم. حالا باید نمره رو روی سایت ثبت کنن و چون معاون تحصیلات تکمیلی تو این چند ماه عوض شده، دوباره فرم‌های ارزیابی رو از داور داخلیم پیگیری کردم و حالا ظاهرا برای اون فرستاده و منتظر ثبت نمره‌م. تازه بعد از همه‌ی اینا مراحل تطبیق واحدها و تسویه حساب و اینجور چیزها در پیشه و فکر کنم حداقل یک ماه دیگه هم درگیرش باشم. هر مرحله‌ش و هر ایمیل و تماس، قشنگ قابلیت اینو داره که نصف روز تمرکز و حواسم رو بگیره :/ حالا می‌فهمم چرا اینقدر از این پروسه فراری بودم و عقبش می‌نداختم :/

‌

۴) چند وقت پیش برادرم گفت می‌خواد به یه پیجی قاب گوشی سفارش بده و منم اگه قاب می‌خوام ببینم تو پیجش چیزی پیدا می‌کنم یا نه. من از این قاب خوشم اومد (هم گربه داره هم مینیماله)! توجه کنید که گربه‌ش سمت راست قابه، اما قابی که برام فرستادن گربه‌ش سمت چپ و زیر اون بخش لنز دوربین بود. بعدا تو پیجش دیدم عکس این حالتش رو هم گذاشته اما خب من اون یکی رو سفارش داده بودم و به نظرم قشنگ‌تر میومد که گربه‌هه در سمت مخالف دوربین باشه. بهشون که گفتیم، پذیرفتن و گفتن که ما قاب رو پس بفرستیم و دوباره چاپ می‌کنن. تو این فاصله من به این نتیجه رسیدم در حالتی که گربه بیاد سمت راست، چون راست‌دستم عملا موقع گرفتن گوشی انگشت اشاره‌م جلوی گربه رو می‌گیره. یعنی کم‌کم داشتم با گربه‌ی طرف چپ قاب هم کنار میومدم. بیخیال شدیم و بهشون گفتیم اگه هنوز چاپ نکردن همین خوبه و مرجوع نمی‌کنیم. از طرف اونا هم اوکی شد. حالا امروز، پست یه بسته آورد و دیدم همون قابی که اول می‌خواستم رو فرستاده‌ن! پیام دادیم که قضیه چیه و گفتن رضایت مشتری برامون مهمه :) خلاصه که الان من دارای دو قاب شبیه هم شدم و حالا واقعا انتخاب سخته که کدوم رو استفاده کنم :)) گفتم به خاطر مشتری‌مداری‌شون تبلیغ پیج‌شون رو بکنم حداقل!

‌

[قاب‌های ناقرینه‌ام!]

ثبت کردن و رها کردن

سلام

یک ماه پیش، بعد از دو سال و خورده‌ای کانال تگلرامم رو پاک کردم. هرچند برای اینکه بتونم، قبلش بیشتر پیام‌ها و یادداشت‌هایی رو که جنبه‌ی خاطره یا روزانه‌نویسی داشتن کپی کردم توی یه فایل ورد. کلا یه مدته تمایل بیشتری پیدا کردم به حذف کردن وسایل یا چیزهایی که دیگه برام کارایی ندارن، اما این دور ریختن در عین حال برام سخت هم هست و گاهی از وسیله‌ای که می‌خوام بندازم دور یه عکس می‌گیرم که دلم راضی بشه! خلاصه موقع اون کپی کردن‌ها یه فکری به ذهنم رسید؛ چی می‌شه اگه یادداشت‌هایی که این چند سال از افکار و اتفاقات روزمره نوشتم، همه‌ی دفتر و کاغذها و پست‌های این‌جا و اون‌جا رو وارد یه‌جور دفتر خاطرات مجازی (و غیر آنلاین) کنم؟ مثلا یه سری فایل پی‌دی‌اف داشته باشم به تفکیک هر سال، که تو هر کدوم پست‌های مجازی یا عکس یادداشت‌های کاغذی به ترتیب تاریخ اومده باشن؟!

این کار از نظرِ یک‌جا بودن همه‌ی یادداشت‌ها ایده‌ی خوبیه. الان یه عالمه دفتر و سررسید دارم که نمی‌دونم چه کارشون کنم. فضا اشغال کردن و استفاده‌ی خاصی هم ندارن، اما چون حاوی خاطراتن دلم نمیاد همین‌طوری دور بریزم‌شون. به غیر از یادداشت‌های کاغذی، بک‌آپ وبلاگ قبلیم یا همون کانال، پست‌های اینجا که جنبه‌ی شخصی‌تری دارن و روزانه‌نویسی‌هایی که از اول منتشر هم نشدن، اینا هم خیلی پراکنده هستن و به نظرم باحاله که همه‌شون رو مرتب و منظم یه جا داشته باشم؛ برای خودم.

‌

اما خب اینجا سوال پیش میاد که: چرا؟

ثبت خاطرات و افکار روزمره قراره در چه ابعاد زمانی به کار ما بیاد؟ کارکردش کوتاه‌مدت و برای تخلیه‌ی ذهنه، یا بلندمدت‌تره و بعدا هم می‌شه بهشون مراجعه و ازشون استفاده کرد؟ یکی مثل متیو مک‌کانهی کتابش رو به کمک خاطره‌هایی که از نوجوونی نگه‌داشته بوده نوشته، اما چند تا از ما قراره خودزندگی‌نامه بنویسیم؟! ثبت یادگاری‌ها یا خاطرات خاص مقاطع مختلف زندگی بحثش جداس، ولی چرا من باید یادداشت‌های روزانه‌ی یکی دو سال اخیرم رو که جنبه‌ی تخلیه‌ی ذهن داشتن نگه دارم و مثلا بعد از یک سال که می‌خونم‌شون دوباره تشویش و اضطراب اون روزها رو تجربه کنم؟ بهتر نیست به جای نگه‌داشتن تک‌تک این یادداشت‌ها، فوقش یه جمع‌بندی ازشون بنویسم شامل کلیت ماجرای اون روزها و درسی که باید ازشون می‌گرفتم، و بعد اجازه بدم که ذهنم جزئیات آزاردهنده رو فراموش و رها کنه؟ به‌علاوه، جمع‌وجور کردن همه‌ی این یادداشت‌ها زمان زیادی هم می‌گیره. در نهایت چه فایده‌ای داره جز ارضای ذهنی که دوست داره همه‌چیز زندگیش رو مرتب و منظم ثبت کنه؟

به نظرم میاد این «ثبت کردن وقایع» که خیلی جاها تو زندگی روزمره بهم کمک می‌کنه و به ذهنم نظم می‌ده، در طولانی‌مدت یک جنبه‌ی نفرین‌گونه هم پیدا کرده! اینا همه وابستگی‌های کوچیکی هستن که آدم برای خودش ایجاد می‌کنه. ریشه‌هایی که من رو به گذشته وصل می‌کنن، و به اتاقم، به کنج امنم. اگه من یه روز بخوام از این خونه برم و توی یه محله، شهر یا کشور دیگه زندگی کنم، قراره علاوه بر وسایل به‌دردبخور تمام این دفترها رو هم با خودم بکشونم ببرم؟ چون مطمئنا اونقدر برام شخصی هستن که دلم نمی‌خواد جایی که خودم نیستم رهاشون کنم. برای همینه که بین دور ریختن وسایل قدیمی، کم‌کم دارم به دور ریختن دفتر و کاغذهای قدیمیم هم فکر می‌کنم و سعی می‌کنم خودمو قانع کنم که واقعا قرار نیست یه روز بهشون احتیاج خاصی پیدا کنم! برای همینه که ایده‌ی تبدیل کردنشون به تعدادی فایل در لحظه‌ی اول برام فکر جالبی بود.

‌

چند روز بعد از اینکه فایل یادداشت‌های کانال رو ایجاد کردم، برگشتم یه چیزی بهش اضافه کنم ولی یه خطای عجیب داد که فایلت خراب شده. تو فاصله‌ی اینکه دوباره تلاش کنم ورد رو باز کنم، از ذهنم گذشت که: «بیا! آخرشم پاک شد همه‌ش!... ولی همون بهتر!» بعد باز شد و من خوشحال و همزمان کمی هم ناامید شدم!

شاید بهتره یه برنامه‌ای بریزم که فایل‌ها اشتباهی پاک و دفترها اتفاقی سوزونده بشن =))

‌

‌

پ.ن. دلم می‌خواد فعلا که جای دیگه‌ای فعال نیستم حداقل اینجا بیشتر بنویسم. از بین پیش‌نویس‌های هفته‌های گذشته، حس و حال انتشار این یکی اومد فعلا.