سلام. یادم اومد دیروز می‌خواستم از چی بگم: ساعت هوشمند!
البته کلا تکنولوژی، اما دیروز از ساعت هوشمند بود که این فکرا شروع شد.
این حالتی که وسایل الکترونیکی و گجت‌ها اینقدر به سرعت تولید و آپدیت می‌شن داره کم‌کم ناراحتم می‌کنه :)) من یه دونه از این ساعت کوچیکا دارم که خیلی هم ساعت نیست، بهش می‌گن band (شیائومی نیست)، و خیلی هم باهاش حال می‌کنم. اما بازم گاهی فکر می‌کنم که از امکاناتش کامل استفاده نمی‌کنم. منظورم اینه که اینجور وسایل خیلی امکانات دارن ولی خیلیامون بیشتر درگیر ظاهرشونیم جای اینکه ببینیم این وسیله قراره چه نیازهایی از ما رو برآورده بکنه.
یادمه دبیرستان که بودم، پدر اولین گوشی لمسی‌مو درآوردم اینقدر کارای جورواجور باهاش انجام دادم. تو فروم موبایلستان می‌گشتم و هر چی آموزش بود رو گوشیم پیاده می‌کردم. آخرشم پیر و کُند شد از دستم! ولی اون موقع خیلی برام جذاب بود ببینم با این گوشی چه کارا می‌شه کرد. الان این کنجکاویم خیلی کمتره. ولی بازم بعضی آدما رو که می‌بینم سال به سال آیفون جدید می‌گیرن تعجب می‌کنم. کاری به قیمتش ندارم الان، به استفاده‌ش کار دارم. طرف تهِ کارش با گوشی اینستاگرام رفتنه اما براش مهمه که گوشی آخرین مدل داشته باشه. یا مثلا نمی‌دونم چرا وقتی مچ‌بند هوشمند من قدم‌هامو خوب می‌شماره و به خوبی هم به گوشیم وصل می‌شه، چرا باید برم یه ساعت هوشمند گنده بخرم؟ که فقط یه چیز خفن‌تر داشته باشم؟
البته که سبک زندگی و سلیقه و علاقه‌ی آدما فرق داره و هر کی تو یه زمینه دوست داره هزینه کنه. نمی‌تونم خیلی ایراد بگیرم. ولی خب، اینم چیزیه که خیلی وقته ذهنمو مشغول کرده. از همون سال‌های آخر دبیرستان که می‌دیدم خونواده‌ی دوستام براشون گوشی‌های خفن می‌خرن تا همین الان که هر روز یکی رو با به گجت جدید می‌بینم.
مخالف تکنولوژی نیستم‌ها، خودمم خیلی دوست دارم. ولی سعی می‌کنم بیشتر به جنیه‌ی کاربردی‌شون فکر کنم و ببینم چه نیاز من رو رفع می‌کنن.
دلم برای کنجکاوی روزهای نوجوونیم تنگ شد ضمنا.
