سلام
راجع به محتوای مصرفیم در اینترنت می‌خوام بگم که به تناوب تغییر می‌کنه. مثلا یه مدت خیلی تو جو گوش دادن به پادکست‌های مجتبی شکوری بودم و الان اینطوری‌ام که بسه دیگه، این آدم هنوز داره ویدیو و پادکست می‌سازه؟ اما بعید نیست چند وقت دیگه دوباره برم سراغش. علی بندری هم همینطور. یا شاهین کلانتری. وای، واقعا یه بازه‌ای لایوهای صبحگاهی کلانتری رو تا جایی که می‌تونستم هر روز دنبال می‌کردم. دوباره اخیرا رفتم سراغ یوتیوب و لایوهای این‌بار عصرانه‌ش و دوباره رها کردم.
این رویکرد خودم رو دوست دارم البته. اینطوری آدم می‌تونه تو فضاهای مختلفی چیزهایی رو یاد بگیره. و اینکه دوست ندارم بشم دنباله‌روی صرف این آدم‌ها – هرچقدرم آدم حسابی و باسواد باشن. ترجیح می‌دم بشنوم و فاصله بگیرم و بذارم حرفاشون تو ذهنم خیس بخوره. و وقتی فاصله می‌گیرم این فرصتو دارم که آدم‌های جدیدی رو پیدا کنم که حرفای اونا هم ارزش گوش دادن داره.
حالا یکی از حرفای شاهین کلانتری چیه؟ خب ایشون دوره‌های نویسندگی می‌ذاره و بیشتر محتواش در همین راستاس. یه توصیه‌ش اینه که اگه می‌خواین نویسنده بشین، برین یه وبسایت بسازین (نه وبلاگ!) که تو اینترنت به اسم خودتون یه پایگاه داشته باشین. بعدشم می‌گه هر روز یه چیزی بنویسین.
چند روزه یاد این حرف افتادم چون اون موقع که شنیدمش فکر می‌کردم مسخره‌س آدم هر روز بنویسه که فقط نوشته باشه. اونم تو یه وبسایت به اسم خودش! ولی الان خودم نزدیک دو هفته‌س که دارم هر روز می‌نویسم و جالبه که بالاخره هر بار یه ایده‌ای پیدا می‌شه. درسته که تهش خیلی از این پست‌ها روزمره‌نویسی‌ان ولی از همین الان به ذهنم رسیده که خیلی حرف‌ها رو می‌تونم در قالب همین پست‌ها منتشر کنم و شاید بعدا از اونایی که موضوع مرتبط دارن به یه جمع‌بندی برسم.
قبلا اگه یه موضوعی به ذهنم می‌رسید تا مدت‌ها پیش‌نویس می‌موند تا مثلا کامل و کامل‌تر بشه ولی خیلی اوقات بعد از یه مدت فراموش می‌شد. اما اگه هر بار که یه حرف جدید درباره‌ی اون موضوع به ذهنم می‌رسه بیارمش تو این پست‌ها، کم‌کم جمع‌وجور می‌شه. مثلا زبان و دروغ جزو همین موضوعاتی هستن که گاهی چیزهای جدیدی درباره‌شون به ذهنم می‌رسه و وسوسه می‌شم همه‌ی این حرفا رو جمع کنم. و خوشحالم بالاخره تو این پست‌ها یه کمی ازشون نوشتم و اون طلسم کمال‌گرایی شکسته شد!
قبل‌تر می‌خواستم کانال تلگرام برام این کارکرد رو داشته باشه. تا حدی هم داره، ولی تهش هر بار برمی‌گردم به همین وبلاگ!
