۴۰۴ - ۲

یک کتابی رو دارم تموم می‌کنم به اسم «ویتگشنتاین، پوپر و ماجرای سیخ بخاری». سال ۱۹۴۶ تو یکی از جلسات هفتگی کمبریج بین ویتگشنتاین و پوپر یه بحثی درگرفته و میگن ویتگنشتاین سیخ بخاری رو به تهدید تو روی پوپر تکون داده (البته روایت‌های مختلف هست). با محوریت این ماجرا، کتاب اومده زندگی این دو تا فیلسوف و اوضاع جامعه اون زمان رو بررسی کرده (و چقدر از این سبک کتاب‌ها داره خوشم میاد). چندین مورد حین خوندن کتاب کنجکاویم رو قلقلک داد که بعدا ازشون بنویسم (اگه اراده کنم!) ولی الان که داشتم یادداشت‌های روزانه دو سه روز اخیر خودم رو کامل می‌کردم، یهو چیزی به ذهنم رسید. بخش‌هایی از این کتاب خب اومده از نامه‌نگاری‌ها و یادداشت‌های روزانه افراد و خود-زندگی‌نامه‌هاشون استفاده کرده. یکیش که عجیب‌تر بود، این بود که ویتگنشتاین یه بخش از یادداشت‌های روزانه‌ش رو رمزی می‌نوشته و کتاب حتی از محتوای اونا هم استفاده کرده که بگه روز جلسه مذکور، احتمالا چه درگیری فکری دیگه‌ای داشته. به ذهنم رسید فکر کنین مثلا ما یه کاره‌ای بشیم تو زندگی‌مون بعد بیان یادداشت‌های وبلاگ یا حتی نوشته‌های شخصی‌مون رو بردارن کتاب کنن که بگن این آدم چی تو ذهنش می‌گذشته :)) حالا می‌دونم این احتمالش کمه، ولی شاید به مکانیزمی بیندیشم که هرچند وقت یه بار تمام یادداشت‌های قبلیم رو پاک کنم یا چنین چیزی. مشکل اینجاس دلم نمیاد.

‌
‌

پ.ن. می‌خواستم لینک کتاب رو روی عنوانش بذارم ولی پنل بیان واقعا (حداقل تو مرورگر من) این یه کارو هم دیگه نمی‌تونه بکنه. اگه یادداشتی قرار شد درباره این کتاب بنویسم یا تو بهخوان خواهم نوشت یا ویرگول. اینم صفحه کتاب در بهخوان:

https://behkhaan.ir/books/03a9ef2a-a376-48ae-8038-70ba8022f0dc

پ.ن۲. ضمنا تاریخ ارسال پست: سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت!

۴۰۴ - ۱

سلام

۱) اولین پست سال ۱۴۰۴ هست و یهو دیدی آخرین پست. هر چی می‌گذره نسبتم با وبلاگ برام کمرنگ‌تر میشه و گرچه همیشه احساس تعلق خاصی بهش داشته‌م، هیچ بعید نیست یه روز ببینم که دیگه نمی‌خوامش. من حتی الان که گاهی به گوش می‌رسه بیان ممکنه تعطیل بشه و این چیزها، انگیزه بک‌آپ گرفتن از مطالبم رو ندارم. جالبه که هنوز هیچ جای مشخصی ندارم که بگم من اینجا می‌نویسم و نه جاهای دیگه. فعلا در حال حاضر کانال تلگرامم فعال‌تره. ولی کی می‌دونه؟ اهمیتش هم برای خودمه بیشتر. اون میل به داکیومنت کردن همه‌چیز (عکس‌ها، وقایع، ترشحات ذهنی) ظاهرا چیزیه که این سال‌ها از بین نرفته ولی معلوم نیست هیچ‌وقت بتونم یه سیستم واحد برای ثبت همه‌ی این‌ها پیدا کنم.

حس می‌کنم شبیه این پاراگراف رو قبلا ده بار دیگه هم نوشته‌م! بگذریم.

‌

۲) دیشب یه حس آشغال آشنا اومده بود سراغم. به نظرم رسید حس مصرف‌گرا بودنه. دیروز هم رفته بودم خرید، هم شیرینی زیاد و غذای بیرون خورده بودم، ضمنا چند اپیزود کارتون و شو دیدم که محتوای خاصی هم نداشتن. از طرفی تایمر اینستای گوشی رو نادیده گرفتم و کلی وقت اضافه‌تر پای اینستاگرام وب گذروندم. چنین روزهایی که بیشترش پای اسکرین می‌گذره و معاشرت خاصی هم با آدم‌ها ندارم، چنین حسی پیدا می‌کنم. شاید برای همینه که بعد از این همه وقت نشستم و اینجا می‌نویسم. چون به هر حال، نوشتن نوعی تولیده. حالا شاید این نوشته‌ها تولید مرغوبی نباشه، ولی متوجه منظورم می‌شید حتما؛ فرق هست بین اینکه مغز رو صرفا در حالت ورودی گرفتن قرار بدی، با اینکه یه وقتا سعی کنی از لابه‌لای اون همه داده‌ی آشفته، یه چیزی خروجی بگیری.

‌

۳) یه بار داشتم فکر می‌کردم ترجیح می‌دم به جای اینکه روزی بیست-سی تا ریلز برام بفرسته، دو-سه تا بفرسته ولی راجع بهشون صحبت کنیم. اما تو این ارتباط چنین وقت گذاشتنی تعریف نشده. کلا با دوست و همکارهایی که تو این مقطع باهاشون در ارتباطم -به جز یک نفر- خیلی راحت نیستم حرفای عمیق بزنم یا مثلا از کتابایی که می‌خونم تعریف کنم. همین باید بهونه‌ی خوبی باشه که من رو برگردونه به نوشتن. اما یک‌جور مقاومت ذهنی هم دارم که نمی‌دونم از کجا میاد.

۱-۱۲- محض خالی نبودن عریضه

از آخرین پست سه ماهی می‌گذره. می‌خوام بدون فکر و موضوع خاصی بنویسم. مثلا اینکه من دوست دارم همه چیز رو ثبت کنم، تو گالری، فایل‌های ورد، کانال و اینجا. بعد گاهی می‌گم کاش یه هوش مصنوعی بود هر چی مستندات دارم بهش می‌دادم و مثلا می‌گفت هایلایت‌های ۱۴۰۳ واسه تو این موارد بود. بعد ازش می‌پرسیدم افکارم نسبت به فلانی چطور بالا و پایین شد؟ و برام می‌گفت اتفاق‌های پررنگ و تاثیرگذار کدوما بودن که نباید فراموش کنم. بعد می‌پرسیدم پیشرفت‌هام چیا بودن؟ و برام یه لیست می‌آورد از همه‌ی پیشرفت‌های کوچیک و بزرگی که امسال داشتم. چون من همیشه یادم میره و نیمه خالی لیوان رو می‌بینم. مثلا این رو می‌بینم که آخر سالی پولم نمی‌رسه فلان وسیله جدید رو بگیرم و می‌شینم به حساب‌کتاب که اگه تو کار یکنواخت و فرسایشی قبلی مونده بودم حداقل الان x تومن تو حسابم بود، ولی این رو نمی‌بینم که امسال مسیر جدیدی رو شروع کردم که شاید زمان بخواد که بهتر توش جا بیفتم، یادم میره که پروژه‌های جدید چقدر برام سخت بودن ولی انجام‌شون دادم!

زمان، زمان. نمی‌دونم چقدر زمان داریم. نمی‌دونم چقدر منطقیه هی زمان بدیم که به یه نقطه‌ی مطمئن‌تر برسیم. متوقف بودن رو دوست ندارم ولی به همون اندازه جاه‌طلبی بیش از اندازه هم باعث می‌شه آدم هیچ‌وقت راضی نباشه. تعادلش کجاست؟ چی رو فدای چی می‌کنیم؟

احساس می‌کنم اجتماعی بودنم کم شده. مطمئن نیستم چقدر دلم می‌خواد اجتماعی‌تر باشم. دوست دارم وارد یه مهمونی بشم ولی در مرکز توجه نباشم. فقط با یکی دو نفر آروم آروم ارتباط بگیرم و وقتی هم خسته شدم بتونم زود برگردم بیام تو اتاقم!

چند تا پرو‌ژه‌ی شخصی تازگی اومدم شروع کنم که خب نمی‌دونم چه سرانجامی خواهند داشت. مثلا تو Notion شروع کردم به جمع کردن خلاصه‌هایی که از کتابا نوشته بودم. اما نمی‌دونم چه انگیزه‌ای پشتشه جز اینکه دارم سعی می‌کنم یادداشت‌های مختلفم رو دسته‌بندی کنم که جای هر چی رو بدونم کجاست. کاری که هرچند وقت یه بار می‌زنه به سرم و معمولا هم تو یه نقطه‌ای رها می‌شه تا دفعه‌ی بعد؛ یعنی وقتی یه چیز بزرگ‌تر (مثلا ذهنم) نیاز به مرتب شدن داره!

بیان هم یه طوری شده که نمی‌دونم می‌خوام توش ادامه بدم یا نه. (بگذریم که شایعاتی هم به گوش می‌رسه). ولی انگار وبلاگ هنوز یه نقطه‌ی امنه برام. با اینکه این دور و بر یه مقدار خاک نشسته و خیلی هم حوصله خونه‌تکونی ندارم. انگار بری تو یه خونه قدیمی، تو یکی از اتاق‌ها، یه کشو رو باز کنی و یه دفتر قدیمی پیدا کنی و شروع کنی به خوندنش.
راستی چند تا سررسید قدیمی داشتم از سال‌های نوجوانی. چند روز پیش آوردم ورق زدم و گذاشتم کنار که بندازم دور دیگه. ولی چه داستان‌های عجیبی می‌نوشتم اون سال‌ها، یه کم نگران خودم شدم! یه کوچولو افسوس هم خوردم. البته شایدم نوشتن (غیرحرفه‌ای) چیزیه که همیشه باهام بوده، فقط شکلش در طول زمان عوض می‌شه.

همین. قرار نبود حرف خاصی داشته باشم. پیشاپیش عید مبارک و التماس دعا.

۳-۹- تعطیلی

سلام

امروز هم مثل دیروز به خاطر نمی‌دونم سرما یا آلودگی و این چیزا نیمه تعطیله. درواقع دانشگاه‌ها هم تعطیلن و با اینکه من برای کارم می‌تونم بیام ولی دیروز نیومدم. شنبه لپ‌تاپم رو گذاشته بودم اینجا و دیروز رو بدون لپ‌تاپ زندگی کردم (!) و حالا امروز با وجود تعطیلی اومدم که کارهای دیگه‌م رو جلو ببرم. اما اول دارم می‌نویسم چون یه چیزی اذیتم می‌کنه: تعطیلی!

درواقع تعطیل شدن و عقب افتادن برنامه‌ها و آزاد شدن یه روزم، باعث شد استرس بگیرم. اولش فکر کردم از اون افسردگی‌های ناشی از خونه موندنه ولی خیلی زود دلیل اصلیش رو پیدا کردم: وقتی برنامه‌م پر بود و هر روز مجبور بودم بیام تا کار رو به‌موقع برسونیم، بهانه‌ی خوبی داشتم که کارهای دیگه رو پشت گوش بندازم. مهم‌ترینش اینکه دو ماهه پیگیر کار شرکت نشدم و چون اونا حقوقم رو نداده‌ بودن من هم نرفتم داکیومنت‌ها رو بهشون بدم. درستش این بود مرتب زنگ بزنم و حتی پاشم برم اونجا، ولی افتادم تو تله‌ی آشنای قدیمی: عقب انداختن و منفعل موندن، و به‌مرور مضطرب‌تر شدن برای پیگیری کار. و حالا که خبر رسیده پولشون جور شده و منتظر تحویل کارن، بازم سختمه تماس بگیرم چون تو ذهنم دارم اوضاع رو منفی و پیچیده می‌کنم.

کارهای کوچیک‌تر و کم‌اهمیت‌تر دیگه‌ای هم هست که عقب افتاده بودن و این یکی دو روز وقت خوبیه براشون اقدامی کنم.

به این نتیجه رسیدم که شاید راه حلش این باشه که یهو نرم تو دل چیزی، چون من دقیقا از همینه که اجتناب می‌کنم. شاید اگه هر کدوم از این کارها رو به قدم‌های کوچیک‌تر تجزیه کنم و به خودم قول بدم امروز یه قدم از هر کدوم رو برم و فردا قدم بعدی و به همین‌ترتیب تا آخر، بهتر جواب بده. یعنی تجربه‌م نشون داده که برای من اینطوری بهتر جواب می‌ده.

کاغذی که این قدم‌ها رو روش نوشتم بغل دستمه و به نظرم بهتره بیشتر از این وقت تلف نکنم. راستش فکر نکنم این تمایلم به عقب انداختن کارها هیچ‌وقت کاملا از بین بره :)) ولی اگه بتونم یه کمی هم مدیریتش کنم بازم خوبه.

خلاصه که اینطوری.

۲-۹-

اینجا و اونجا می‌خونم که بله؛ نوشتن روی کاغذ اثرات فلان و بهمان داره. اما کی تعیین می‌کنه؟ دیشب بعد از چند روز فاصله دوباره شروع کردم توی دفترم بنویسم و به جای اینکه آروم‌تر بشم، اعصابم از اینکه دستم زود درد گرفت و هر خط داشت خرچنگ‌قورباغه‌تر از قبل می‌شد خورد شد. پس هر جور و هر جا که عشقم بکشه می‌نویسم یا نمی‌نویسم!

نمی‌دونم کانال اون آقای مثلا نویسنده رو چرا هنوز دنبال می‌کنم وقتی نه دیگه پیگیر برنامه‌هاش هستم و نه حتی درست پست‌هاش رو می‌خونم. می‌تونم به راحتی پاکش کنم و آیدیش رو به لیست آیدی کانال‌های تو saved messages بیفزایم. هم‌چنین، کتاب. قبل از اینکه کتاب جدیدی شروع کنم باید تکلیف اون کتابی رو که قرض گرفتم و تا نصفش جلو رفتم مشخص کنم. یا می‌خونمش یا پسش می‌دم و بعد میرم سراغ یه جدید. چون اعصابم از اینکه هی روی میزم ببینمش دیگه خورد شده.

بعد هم دارم فکر می‌کنم این باگی که توی پنل بیان پیدا شده چرا بعد این همه وقت هنوز هست و کسی آیا اون پشت نیست برطرفش کنه؟ سایت بهخوان چرا هنوز اینقدر سخته؟!

توی اتاقم در حال حاضر چی بیشتر از همه اذیت می‌کنه؟ اون جعبه‌ی پر از کاغذ باطله. چرا دور نمی‌ریزم؟ چون حوصله ندارم ببرم بدم بازیافت و شاید هم دلم می‌خواد کاغذهای بیشتری جمع بشه که در ازای وزنش مایع ظرفشویی بیشتری گیرم بیاد. هرچند بار آخری که به جای کاغذ باطله‌ها مایع ظرفشویی بهم دادن دو سال پیش بود. اخیرا انگار پول ناچیزی کارت به کارت می‌کنن. حالا اگر رفتم بهتون میگم چقدر وزنش شد و چقدر پول دادن و باهاش می‌شه چی خرید. بعدش می‌تونیم یه مرثیه‌سرایی بکنیم دور هم.

دیگه چی اذیتم می‌کنه؟ کنترل نداشتن. در موردش باید بشینم مفصل بنویسم تا خودم بفهمم قضیه چیه! ولی مثلا کلافه می‌شم از اینکه برنامه‌م به صد تا فاکتور و آدم دیگه وابسته باشه. منظورم اینه که درسته یه جاهایی لازمه آدم منعطف باشه، ولی یه وقتا هم باید خودش تصمیمش رو بگیره و بذاره بقیه باهاش هماهنگ بشن. من تو این مورد دوم ضعف دارم و زیادی ملاحظه‌ی بقیه رو می‌کنم و همه‌ش هم ضربه می‌خورم. چون دیگه آدما فکر می‌کنن من منعطفم (اگر نگن علاف) و انتظارات اشتباهی پیدا می‌کنن و همیشه آخرش یه جوری دلخوری پیش میاد.

البته اینطور که معلومه تمایل زیادی هم به کنترل داشتن و اصلاح آدمایی که خودشون می‌خوان بقیه رو اصلاح کنن پیدا کرده‌م! که مشخصا دور باطله و از این هم دارم اذیت می‌شم و دلخوری توش پیش میاد. راه حلش رها کردنه ولی مقاومت در برابر وسوسه‌ی گیر دادن به طرف سخته واقعا! مخصوصا که میگم، انگار ناخودآگاه می‌خوام رفتارهای مشابه خودش رو تلافی کنم.

نمی‌دونم چی شد پنل بیان رو باز کردم اصلا. امروز چهلم بابابزرگم بود و کل روز خارج از تهران بودیم و دو ساعته که رسیدیم خونه. منم داشتم جمع‌وجور می‌کردم و حتی خیال نداشتم بیام پای لپ‌تاپ. بعد فقط اومدم چند تا چیز کوچیک رو چک کنم و یهو حس کردم مغزم داره منفجر می‌شه و کاغذ جوابگو نیست. اینطوری شد خلاصه. دلم برای این پست‌های پراکنده‌ی تخلیه‌ی ذهنی تنگ شده بود!