۱-۸

سلام

می‌خواستم روز تولدم بیام و یه جمع‌بندی از یادداشت‌های ۴۰ روز قبلش بکنم. بالاخره می‌شد یه چیزی از توشون بیرون کشید نه؟ درواقع شب تولدم یهو به این نتیجه رسیدم هیچ فایده‌ای نداره و هیچ شروع تازه‌ای در کار نیست (پارسال برای خودم نوشته بودم: این می‌تونه یه شروع تازه باشه)! و بعد توی مترو برای فرار از افکارم طاقچه رو باز کردم و تلنگر همون‌جا بود؛ تو کتابه نوشته بود طبیعیه وقتی یه تغییری رو شروع می‌کنید یه جایی حس کنید دیگه پیشرفتی ندارید. چنین جایی باید بازنگری کنید و روش‌تون رو آپدیت کنید. (مثل وقتی تو باشگاه وزنه اضافه می‌کنیم.)

پس چهارشنبه رو با انرژی شروع کردم و خوشحال بودم که دوستم اومده پیشم، تا بعدازظهرش که خبر رسید پدربزرگم فوت کرده. بیشتر از ناراحتی، حسی شبیه خلا‌ٔ داشتم. انگار دیگه اون روز مال من نبود. گذاشتم کیکی که دوستم آورده بود رو بخوریم (بدون تولدبازی) و بعد بهش گفتم. (قبلش فقط به یه نفر گفتم اونم چون بخشی از تلفنی حرف زدنم رو شنیده بود و گیر داده بود چی شده). شب که یه دوست صمیمیم بهم پیام داد تبریک بگه اصلا بهش نگفتم. می‌خواستم چند دقیقه‌ی دیگه از اون روز فقط مال خودم باشه. یه کمی از این بابت احساس عذاب وجدان دارم. ولی به نظر خودم اونقدرم خودمحور نبودم. جمعه که بعد از دو سال و خورده‌ای تو اینستاگرام یه استوری گذاشتم از خاکسپاری (البته اگه چند وقت پیش که یه عکسی که همه می‌ذاشتن رو منم share کردم در نظر نگیریم)، با اینکه مسیج‌ها رو بسته بودم دیدم عه، یه عالمه کامنت تسلیت و همدلی از دوستام! چقدر رو حال آدم اثر داره و حواسم نبوده. این وسط دو نفر از دوستایی که به‌واقع خیلی تفاوت داریم و دیگه خیلی وقته باهاشون در ارتباط نیستم، پیام‌های خیلی دلگرم‌کننده‌ای دادن. کی فکرشو می‌کرد؟ خودم اگه بودم به یه تسلیت ساده بسنده می‌کردم. یعنی من آدم بیخودی شدم؟

حالا خلاصه اگه تونستید ممنون می‌شم شما هم صلواتی فاتحه‌ای چیزی بفرستید.

اینجا رو باز کرده بودم چیز دیگه‌ای بنویسم، از کلافگی امروزم. ولی یادم نمیاد دقیقا چی رو می‌خواستم بگم. فکر کنم بتونم اینطوری خلاصه‌ش کنم که: گاهی حس می‌کنم جای چندان درستی نیستم و اقدام قاطعی هم برای بیرون اومدن از این وضعیت انجام نمی‌دم، ولی چسبیدم به جنبه‌های مثبتش و توهم اینکه می‌تونم همینطوری هم اوضاعو بهتر کنم. گاهی وقتا هم واقعا پیشرفت رو می‌بینم، ولی هر چند روز یه بار هم به این نتیجه می‌رسم که هیچ فایده‌ای نداره. نکته اینجاس حس می‌کنم انرژی لازم برای تغییر رو ندارم. اینطوری می‌شه که آدما می‌چسبن به روزمرگی‌هاشون و دنبال اهداف و رویاهاشون نمی‌رن؟

ببخشید بابت مثبت نبودن متن. شاید با نوشتن بهتر بشم.

۱-۷- سخنرانی!

سلام. تو پست قبل از یه چالش شخصی حرف زدم. خب، نتونستم اون‌طور که دلم می‌خواست اینجا ازش بنویسم ولی مهم نیست. هر روز برای خودم می‌نوشتم. متوجه شدم که انجام یک‌سری کارها، پیگیری‌ها و حرف زدن‌ها هنوز برام سخته و عقب‌شون می‌ندازم. مثلا حقوقم رو توی شرکت نداده‌ن و قرار هم شده بود از مهر نحوه‌ی همکاری پروژه‌ای بشه. من تصمیم داشتم بگم اول باهام تسویه کنن بعد کار جدید می‌گیرم. نتونستم بگم! البته پروژه‌هه رو هم هنوز نگرفتم ولی به نظرم بهتر بود این جمله رو قاطعانه بهشون می‌گفتم. البته که این وسط یک بار زنگ زدم (بعد از اینکه چند روز هی عقبش انداختم!) و فقط راجع به این صحبت شد که پولم رو به محض اینکه فلان اتفاق بیفته میدن و این فلان اتفاق نمی‌دونم چرا نمی‌افته. به نظرم نباید خیلی به این شرکته امید داشته باشم. خلاصه می‌شه گفت از مهر سر این کار نرفتم ولی درگیر پروژه‌های دیگه‌ای بودم. نمی‌دونم چرا از این دانشگاه لعنتی نمی‌تونم دل بکنم! شاید چون این سبک پروژه‌ای کار کردن برام جذاب‌تره و به واسطه‌ی افراد و امکاناتی که باهاشون کار می‌کنم فعلا اینجا امکانش برام فراهمه. وگرنه با استادها و کلاس‌ها کاری ندارم.

‌

بگذریم. دیروز به یکی از بزرگ‌ترین ترس‌هام غلبه کردم. البته "غلبه" کلمه‌ی درستش نیست، بهتره بگم باهاش مواجه شدم. چون می‌دونم ده بار دیگه هم پیش بیاد باز بابتش استرس می‌گیرم. اونم ترس از صحبت کردن جلوی جمعه. من هیچ‌وقت ارائه‌ی کنفرانسی نداشته‌م یا سر کلاس تدریس نکرده بودم. ارائه‌هام در حد پروژه‌های کلاسی بودن و دفاع ارشدم هم مجازی بود.

چند ماه پیش با یه پزشک پروژه‌ای رو شروع کردیم و این بین یهو قرار شد کارمون رو تو کنگره‌ی سالانه‌ی اون پزشک‌ها هم ارائه کنیم! ما دو نفر بودیم و گرچه دو تا دانشجو رو هم این وسط به کار گرفته بودیم، خودمون دو تا قرار بود بریم برای ارائه. دو سه هفته‌ای درگیر درست کردن اسلاید و دعوا کردن سرشون بودیم! تا بالاخره به یه چیزی که مورد توافق جفتمون بود رسیدیم و قرار شد بخش اول رو اون بگه و بخش دوم که عملا توضیح خود پروژه بود با من باشه.

و دیروز من برای اولین بار رفتم روی سن یه سالن بزرگ، سالن اصلی مرکز همایش‌های برج میلاد، به‌عنوان سخنران!

سالن پر نبود ولی ابهت داشت. جرئت نداشتم ارتباط چشمی برقرار کنم و فقط برای اینکه سرم همه‌ش توی لپ‌تاپ نباشه صندلی‌های خالی رو نگاه می‌کردم و برای اونا توضیح می‌دادم :)) بعد از چند جمله‌ی اول متوجه شدم باید به میکروفون نزدیک‌تر وایسم و صدام تا الان ضعیف بوده. اینجا تازه صدام رو که توی سالن پخش می‌شد شنیدم. الان یادم نیست واقعا صدام می‌لرزید یا نه، ولی یادمه چند بار متوجه لرزش دستم شدم و از ذهنم گذشت که با دستام باید چه کار کنم! با همه‌ی این احوالات، به نظرم تونستم داستان کارمون رو روان تعریف کنم. حتی یه جا از چارچوب جملاتی که قبلا برای خودم چیده بودم خارج شدم و به ارائه‌ی دکتر قبلی اشاره‌ای کردم. وسط ارائه متوجه شدم نصف اسلایدها رو همینطوری اومدم جلو بدون اینکه بخوام به نوت‌ها نگاه کنم. البته امکانش هست کلیدواژه‌ای رو جا انداخته باشم، ولی اینطور نبود که چیزی یادم بره و ذهنم قفل بشه (اتفاقی که روز قبلش حین تمرین برام افتاد). ما کلا برای ارائه‌مون تایم کمی داشتیم که تازه بین دو نفرمون تقسیم شده بود، حرفای من هم حداکثر یک‌ربع طول می‌کشید ولی اونجا تقریبا ۱۰ دقیقه‌ای تموم شد. بعدش که اومدیم بیرون، یه دوست دیگه که اومده بود ازمون عکس بگیره بهم گفت خوب و روون گفتی، و از فیدبکش خوشحال شدم. می‌دونم ارائه‌ی بی‌نقصی نبود، از دیروز هی یاد بعضی جملاتم میفتم و به خودم میگم کاش فلان‌جور می‌گفتمش. ولی سریع به خودم یادآوری می‌کنم که هر چی بود از پسش براومدم!

این چیزی که تعریف کردم، می‌دونم شاید از بعضی جهات کار خیلی بزرگی هم نباشه و برای خیلی‌ها راحت‌تر از این حرفا باشه، ولی حس کردم باید جزئیاتی که یادم مونده رو ثبت کنم. خیلی وقت پیش یه تیکه از یه فیلم رو دیدم که مورگان فریمن توش میگه اگه کسی دعا کنه خدا بهش صبوری/شجاعت/... بده، خدا همینطوری بهش اون ویژگی رو میده یا فرصتی بهش میده که توش صبور/شجاع باشه؟ اونجا فهمیدم من احتمالا از فرصت‌ها خوب استفاده نمی‌کنم. الان می‌دونم اگه دوباره چنین موقعیتی پیش بیاد بازم استرس خواهم داشت، ولی حداقل این ذهنیت که یه بار قبلا انجامش دادم بهم اعتماد‌به‌نفس می‌ده. برای همین، بیشتر از هر چیزی از این خوشحالم که این بار از چنین فرصتی فرار نکردم :)

۲-۶- چالش، روز ۱

امروز یه چالش شخصی برای خودم شروع کردم. اول دلم می‌خواست هر روز توی وبلاگ ازش بنویسم ولی این کار سختش می‌کنه؛ هم از نظر زمانی که شاید نتونم بذارم و هم از این نظر که بعضی روزا ممکنه یادداشت‌هام شخصی‌تر باشن و نمی‌خوام چیزی رو سانسور کنم. مثلا همین امروز برای خودم یه جملاتی نوشتم و بعد احساس کردم با اینجا گذاشتنش راحت نیستم. به هر صورت یه جور چالش یا چله دارم تا ۴۰ روز آینده، و اینی که از شب عید داره شروع می‌شه رو به فال نیک می‌گیرم. برنامه‌م روزانه یه بخش ثابت داره و یه بخش متغیر. قرار نیست عادت جدیدی بسازم یا کتاب خاصی رو بخونم یا از این‌جور کارها. قراره هر روز یه جایی خودمو گیر بندازم، و سعی کنم به جای پیچوندن و فرار کردن بهتر خودمو ببینم. می‌خوام از توی سرم بیام بیرون و کاری که ازم برمیاد رو در عمل انجام بدم یا حرفی رو که لازمه واقعا بیان کنم. قراره حواسم جمع بشه که کارها رو عقب نندازم. قراره به جای شروع کردن یه سری کار و کتاب و دوره‌ی جدید، کارهای فعلی رو جمع‌وجور و دانسته‌های قبلیم رو مرور کنم. کارهای عقب‌افتاده و پیگیری‌های زیادی هست که لازمه سراغشون برم ولی نمی‌خوام دیگه یه لیست بنویسم و از حجم چالشی که برام داره از جلوی چشمم دورش کنم! این بار لیست رو که بنویسم، فقط برای یه موردش برنامه‌ریزی می‌کنم و اولین قدم رو برمی‌دارم. قراره هر روز چند دقیقه‌ای وقت بذارم و از اقدام‌های اون روزم این راستاها -هرچی که اون روز پیش اومده بود- بنویسم. هنوز نمی‌دونم چطور قراره بهش انسجام بدم، ولی می‌خوام صرفا با همین ذهنیت شروعش کنم ببینم به کجا میره.

واسه اینکه جدی بگیرمش، سعی می‌کنم چند روز یه بار یه گزارشی هم اینجا بدم.

عیدتون مبارک!

۱-۶-

سلام

یک ماه اخیر واقعا سنگین بوده؛ از نظر بار کاری و هم‌چنین مسئولیت‌هام توی خونه. مامان یک ماه پیش رفت یه سفری (چون که باید پیش خاله‌م می‌بود یه مدت) و تا هفته‌ی بعد هم نمیاد. و به هر صورت، یه بخشی از کارهای خونه رو دوش من افتاد مثل آشپزی و این چیزها. قبلش آشپزی کلا فعالیت مورد علاقه‌ی من نبود و توش اعتمادبه‌نفس نداشتم. الان بعد از پخت موفق چند تا از غذاهایی که فکر می‌کردم خیلی سخت باشن، از نظر ذهنی به خودم مطمئن‌ترم ولی همچنان بهش علاقه‌ی خاصی ندارم. هرچند دیشب با اینکه اول نمی‌خواستم چیزی درست کنم، متوجه شدم به خاطر فرار از فکر و خیال و کارای بیهوده، رفتم ایستادم پای گاز. پناه جدیدی پیدا کردم گویا.

‌

داشتم یه کم پیش یه تعداد از وبلاگ‌های به‌روز شده رو می‌خوندم و انگار که این کار چرخ‌دنده‌های بخش نوشتن مغزم رو روغن‌کاری کرد. دوست دارم بتونم بنویسم بدون اینکه خاطره تعریف کنم. یعنی راجع به خود اون موضوعی بنویسم که رو مخمه. مثلا به جای اینکه با جزئیات تعریف کنم دیروز فلانی فلان حرفو زد و با اینکه منظوری نداشت من ناراحت شدم، خود اون موضوع ریشه‌ای رو بیام بنویسم.

یعنی مثلا بگم: واقعا سردرگمم و اینکه هر آدم رندومی بخواد از دیدگاه خودش بهم یه سری توصیه بکنه و فکر کنه خدا اونو جلو راه من قرار داده که حرفاشو بشنوم رو مخمه. هرچند که حرفاش درست هم باشن!

یا بگم: هرچند تو سه ماه گذشته کلی چیز یاد گرفتم و پیشرفت کردم، یادگیری هنوز درد داره.

یا: چقدر تعادل پیدا کردن بین اون چیزی که می‌خوای باشی و اون چیزی که محیط ازت می‌خواد سخته. منظورم مشخص کردن قاطعانه‌ی حد و مرزهاس؛ چه تو بُعد شغلی چه روابط فردی. حد و مرزهایی که عملا شخصیت و هویت تو رو می‌سازن.

یا: دلم برای دوستام تنگ شده.

یا: حرف عمیق زدن با این آدم برام خوشاینده. آدمی که در حالت عادی یا همه‌ش به شوخی و مسخره‌بازی می‌زنه یا یه قلدری خاصی تو رفتارش داره. ولی گاهی که صحبتای جدی پیش میاد انگار یه بعد دیگه‌ی شخصیتش رو می‌بینم. (البته نه اینکه الزاما در همه چیز باهاش موافق باشم یا بحثامون نتیجه‌ی مشخصی داشته باشه!)

و اینکه: آدم‌ها چقدر می‌تونن لایه‌های عمیق‌تر از ظاهرشون داشته باشن، نه؟ مثلا یه افرادی هستن که بالاتر از خودت می‌بینی‌شون (مثلا چون فقط در حوزه‌ی کاری اونا رو می‌شناسی و اونجا هم خیلی خفنن)، و بعد مکالمات یا موقعیت‌هایی پیش میاد که می‌بینی چقدر اونا هم -چطور بگم- انسانن و ممکنه ضعف‌هایی داشته باشن. و اون فاصله‌ی ذهنی اینجا کمتر می‌شه و دیگه اونقدر به خودت سخت نمی‌گیری که نقطه ضعف‌هات رو نشون ندی.

‌

فکر کنم برای امروز کافی باشه.

۲-۵- همچنان از کار و حواشی کار

سلام

(برای بار هزارم به خودم می‌گم بیا و فقط بنویس.)

‌

۱) این هفته خیلی خسته‌کننده بود. یه گرهی افتاده بود توی کارمون و انگار هر چی بیشتر دنبال راه حل می‌گشتیم، بدتر جواب می‌گرفتیم. آخرش تصمیم گرفتیم برگردیم به همون حالت اولی که جواب می‌داد، همون رو ارائه بدیم تموم بشه بره. به همه‌ی ساعت‌های اضافه‌ای فکر می‌کنم که برای کاری گذاشتم که ازش جواب نگرفتیم. شاید بگید عوضش می‌دونی چیا جواب نمی‌ده ولی مسئله اینجاست که در این مورد هم خیلی مطمئن نیستم! فکر می‌کردم کدهایی که زدم به قدر کافی منعطف هست، ولی فهمیدم خروجیْ بیش از حد انتظارم به سخت‌افزارهای مختلفی که باهاش تست می‌گیریم بستگی داره. اوکی، حداقل فهمیدیم سخت‌افزار-محوره. حالا چی؟

‌

۲) تو مجموعه یه تعداد خانم هستن، ولی تو شرکت ما من تک‌دخترم. بعد واقعا گاهی حس می‌کنم که نیاز دارم در طول روز بشینم با یه دوستِ دختر حرف بزنم و خسته می‌شم از جمع آقایون با اینکه در کل باهاشون اوکیم. تعداد دوستایی که باهاشون در ارتباطم یا رفت و آمد دارم و همینطور زمانی که باهاشون می‌گذرونم کم شده (به خاطر مشغله‌هایی که همه‌مون داریم)، ولی متوجه این شدم که باید توجه جدی بکنم به این مسئله.

‌

۳) اخیرا بیشتر به این فکر می‌کنم که دارم زیاد کار می‌کنم و به جنبه‌های دیگه‌ی زندگیم نمی‌رسم. از خودم می‌پرسم خب مثلا می‌خواستم چه کارای دیگه‌ای بکنم؟ و بالاخره یه لیستی با اولویت‌های مختلف وجود داره. بعد به این نتیجه می‌رسم انگار اون کارایی که دوست دارم بکنم برام اولویت کافی ندارن وگرنه کافیه براشون اقدام کنم و اون وقت جاشون رو تو برنامه‌م پیدا می‌کنن؛ چون برنامه‌ی کاریم به قدر کافی انعطاف داره. کار بهانه‌س، مشکلم اقدام نکردنه.

‌

۴) داشتم تخفیف‌های چله‌ی تابستون طاقچه رو نگاه می‌کردم که متوجه شدم تعداد زیادی از کتاب‌هایی که تو لیست نشان‌شده‌هام بوده به طاقچه بی‌نهایت اضافه شده‌ن. خلاصه یه عالمه کتاب خریدم و الان n+یه‌عالمه کتاب نخونده دارم (n تا از هم قبل بوده که نمی‌دونم چند تاس)، همراه با عذاب وجدان ناشی از نخوندن‌شون. ولی در حال حاضر همین که در طول روز تو مترویی جایی برسم چند صفحه‌ای بخونم راضیم می‌کنه. و اینکه دلم می‌خواد دوباره درباره‌ی کتاب‌هایی که می‌خونم بنویسم یا حرف بزنم. ولی لازمه‌ش اینه که اول خونده بشن :))

‌

۵) تو صحبتای روزمره‌ای که اخیرا با دوست و همکارها پیش میاد، زیاد پیش میاد حس کنم دانش و مطالعاتم تو زمینه‌های مختلف کمه؛ با وجود اینکه تا الان فکر می‌کردم تک‌بعدی نبودم و بالاخره تا یه حدی دنبال کنجکاوی‌ها یا مسائل روز رفته‌م. حالا مشکل توان حرف زدن درباره‌شونه یا اینکه مسائل برام عمیق جا نیفتادن و فراموش‌شون کردم؟ یا شاید هم با آدمایی هم‌صحبت می‌شم که از قضا بیش از حد اعتماد به نفس دارن و خیلی به دیگران فضای حرف زدن نمی‌دن؟ به هر صورت یه نیاز جدید پیدا کردم که انگار قبلا برام مطرح نبوده؛ اینکه به چیزهایی مسلط باشم و بتونم ارائه‌شون بدم. اینکه حرف به‌دردبخور و موثری برای گفتن داشته باشم.