یکی از آشناها چند وقت پیش تو کانالش یه ماجرایی رو تعریف کرده بود و اون وسطا گفته بود خودشو یه لوزِر (بازنده) می‌دونه. به دلایلی به‌طور کلی دلم نمی‌خواست خیلی باهاش وارد صحبت بشم ولی همه‌ش دلم می‌خواست بهش بگم فلانی، تا وقتی خودت خودتو لوزر بدونی بقیه نگاهشون تغییر نمی‌کنه. (اینم چند بار دلم می‌خواست بهش بگم که تحسینت می‌کنم که این حرفا رو تو کانالت می‌نویسی که اکثرا آشناهات توشن! ول کن بابا بیا بلاگ بزن!)
حالا به نظرم میاد اول از همه اون حرفو باید به خودم بزنم. حس لوزر بودن دارم. دلم می‌خواست الان ۲۰ سالم بود و جسارت و قدرت ریسک بیشتری داشتم -بیشتر از الانم حتی- و می‌رفتم سراغ کارایی که این همه سال انجام ندادم. چی؟ هیچ‌وقت برای شروع دیر نیست؟ الان طوری زندگی کنم که ۴ سال دیگه حسرتشو نخورم؟ مزخرفه. واقعا کسی هست که با شنیدن این حرفا یهو به خودش بیاد و تو حال زندگی کنه؟
چطور باید حصار منطقه‌ی امن‌مون رو بشکنیم؟
