بلاگی از آنِ خود

میفهمم. حس میکنم شبیه برادرتم(البته بجز رفت وآمد، من میگم کجا میرم و با کی)

این تو خیلی از بچه‌های اول هست دلیلشم هم چندتا چیزه

بعضیاشون پدرشون در اومده راه رو برای بچه‌های بعدی هموار کردن و خب بچه‌های بعدی از این مزیت استفاده کردن و در نتیجه سریعتر به چیزهایی که میخوان میرسن

بعضیاشون چون خودشون اذیت شدن و دوست ندارن خواهر یا برادر کوچکترشون اذیت شه خیلی کمکش میکنن و بازم بخاطر کمک اوناست که بهتر پیش میرن

یه سریشونم میشن درس عبرت و بچه‌های بعدی می‌بینن اااع این هی گفت چشم تهش فنا شد پس بذار من راه خودمو برم

منم بچه دومم و تقریبا بیس کلی ک گفتی رو دارم.

بچه ی سر به راه، فرزند اول خونه

و اونی ک راه خودشو میره منم.

البته نباید غافل شد  که کلا پسر ها حساسیت برانگیزترن،ادعای استقلالشون بیشتره و ینی بنظرم ب دلیل پسر بودنشون این ضریب میگیره.

و 

نکته مهم اینه بدست اوردن و راضی نگه داشتن افراد خیلی سخته.

باید یک حد میانه ای رو در نظر گرفت.

من نمیدونم نگرانی مادرشما چقدر طبیعیه...چ انتظاراتی دارن؛

ولی طبیعیه که ما ب عنوان فرزند نمیتونیم  همه خواسته های والدین رو عملی کنیم.(و نباید این نتونستن عذابمون بده ، خیلی وقتا با گفتگو سالم میشه رایشون رو نسبت ب مسیرمون کسب کنیم و اعتمادشون رو جلب کنیم تا از نگرانی دربیان )

و حتما میشه یک حد اعتدالی رو پیش بگیریم که اصطلاحا نه سیخ بسوزه نه کباب😅

منم بچه ی اولم و این دردسر ها زیاده برام و حتی اون حس استقلال رو دومی داره و خیلی راحت بیرون میره و خرید می کنه و من اگه کاری بکنم اشتباه و کلی حرف پشتشه:)

من بچه دومم ولی خیلی فرق دارم اتفاقا با این چیزی که گفتی.

سر به راهم، رفت و آمدم خیلی محدوده (خب بزرگترین دلیلش اینه که دخترم، داداشم همسن من که بود اجازه داشت با دوستاش بره بیرون.)

و خب در مورد تصمیمایی که میگیرم حتی اگر مادر پدرم چیزی نگن ، من بازم یه جوری از حرف های قبلی اونا تصمیم میگیرم.

و اتفاقا داداشم اون شیطونه‌ست که خیلی وقتا حرف خودشو میزنه و راه خودشو میره.

منی که سی و چهار سالمه و استقلال مالی دارمم به خانواده می‌گم کجام و با کی‌ام:) این دیگه غیر ضروریه واقعا. چون وقتی فهیدنش می‌تونه آرومشون کنه چرا باید دریغ کنیم؟

اما یه بحثی هست که خانواده ترجیح می‌دن تو از دایرۀ امن اونا خارج نشی چون نگرانن. کاری که تا 28 سالگی با من کردن! 

و خب این آسیب بزرگیه. 

این دقیقا حس منم هست :) منم بچه اولم و الان هروقت خواهرمو میبینم حس می کنم با 12 سال سن از من و پدر و مادرم حتی! زندگیش رو بیشتر تحت کنترل داره. برنامه داره برای کارهاش، نمیذاره نیازها و خواسته های دیگران برنامه های خودشو به هم بریزه، و وقتی به علاقه‌ش(که هنره) گیر میده بیخیالش نمیشه. گوش نمی کنه بقیه میگن به درد نخوره و تهش هیچی نیست. انقدر توش خوب میشه که دیگه نتونن ازش ایراد بگیرن :)

این رفتارهاش البته بعضی وقتا رو مرز بین خودخواهی و خودلاوی(! سلف لاو) راه میرن، ولی خب. از این بابت ها الگوی منه.

من بچه ششم خانواده ام و قبلا خیلی شاکی بودم چون تراکم نصیحت ها بالا بود ولی الان بهتر شده 

من بچه وسطم و متاسفانه نمیتونم درک کنم 

ولی همیشه اینطور بوده که امکانات و چیزای بهتر معمولا برای بچه های اول و آخر بهتر بوده 

وای فاطمه منم بچه اولم و دقیقا همیناییه که میگی.

گاهی اعصابم خرد میشه از اینکه بچه های بعدی هر کار که میخوان میکنن بدون اینکه فکر کنن مامان چه حسی پیدا میکنه و من نگران مامان میشم.

یا اینکه اونی که همیشه حرف گوش کن بوده و آسته برو آسته بیا منم اما اونی که بچه خوبه است بچه دومیه.

یا اینکه همیشه بار مسئولیت بچه اول بودن روی دوش منه، بار مسئولیت امید خانواده بودن و خانواده رو سربلند کردن.

اینکه گاهی بقیه بچه ها کار اشتباهی کنن منو هم مواخذه میکنن که خب تو خواهر بزرگتر بودی و باید نصیحتشون میکردی ://

خیلی بده خیلی زیاد.

حس میکنم اینکه نمیتونم مثل خواهر کوچیکترم مستقل باشم و خودم باشم و کارایی که دوست دارم کنم  همش به خاطر همون بار مسئولیت خانواده بودنه، اینکه من نشون دهنده تربیت خانوادگی ام و نمیتونم به خاطر آبروی خانواده ام کارایی که میخوام رو بکنم. انگار بگی حداقل یه نفر از این بچه های این خونه بایددد سر به راه و به به، چه بچه گلی باشه حتی اگه به قیمت خودش نبودن تموم بشه.

گرچه هیچکس توی خونه این موضوع رو نمیگه اما یه جوریه که من خیلی واضح حسش میکنم با رفتار هاشون و مطمئنم بعد ها اگر بحثش پیش بیاد والدینم انکارش میکنن و میگن نهههه ما که همچین چیزی نگفتیم و نکردیم و اینا همش بهانه است برای اینکه خودت رو توجیه کنی

اوه چقدر دلم پر بود.

میشه گفت بچه های اول با بچه های دوم زمین تا آسمون تو رفتار و اخلاق متفاوت هستند.میشه تفکیک جنسیت کرد و گفت خانواده رفتارش با پسر متفاوت تر از رفتارش با دختر هست.اما خب به خاطر نوع تربیت ،یک خانواده ای را میشناسم که هرچهارتا فرزندشون پسر هستند و رفتارشون اونقدر مستقلانه نیست..یا خانواده ای که فرزند دومشون پسر هست و ومامانی..{اینا رو کلی گفتم و اصلا منظورم به متنت نبود.یعنی بهت و و برادرت} ولی خب پسرهایی را میشناسم که فرزند اول خانواده هستند و استقلال و بیرون رفتن ها و نگفتن هاشون که خودت گفتی،هست و فرزند دوم که دختره کلی خودش را تو مضیقه میگذاره .

ببین خیلیش بستگی به این داره که خانواده با هر فرزند چجوری رفتار کرده

مثلا من خودم فرزند سومم ولی واقعا خیلی از چالش‌های فرزندای اول رو هم تجربه کردم!

و یه چیز دیگه اینکه داداشت پسره و تو دختری! خانواده‌ها از دست پسرا بیشتر حرص میخورن، ولی خب شرایط جوریه که اونا تعلقاتشون کمتره و راحت ترن تا حدودی

ما خودمون از اول که نخواستیم خودمونو محدود کنیم! چون بهمون هعی گفته شده این کار بده این کار خوبه خیلی محتاط تر شدیم و خودمون سعی می کنیم خطایی انجام ندیم که آخرش تنبیهمون  کنن و رونده بشیم...هر چند فکر کنم آخرش نتیجه عکس داده/::::

(╬`益´)

یاد کتاب "قلعه متحرک هاول" افتادم، شخصیت اصلی داستان سوفی، اولین دختر از سه دختر خانواده‌ست. و کلا کتاب با این جملات شروع میشه که هیچی فلاکت‌بار تر از بچه‌ی اول بودن مخصوصا دختر اول بودن بین سه دختر نیست! و این پیش فرض در کل داستان برای سوفی وجود داره، که چون بچه‌ی اول هست نمیتونه موفق بشه، نمیتونه کار خاص و بزرگی انجام بده و ...

سلام به عنوان یه بچه اول موافقم چون تفاوت رو واقعا احساس میکنم. هرچند که خانوادم حمایت میکنن ازم ولی یه جاهایی کمتر سخت‌گیری رو برای خواهرم میبینم. و یه چیزای عجیبی اصلا! :/ 

سلام

عواملی به ذهنم اومد درباره اینکه چرا ممکنه فرزندهای یک خانواده شرایط متفاوتی که وابسته به تربیت هست داشته باشن.

1. تجربه والدین. ممکنه پدر و مادر قبل از بچه داشتن مطالعه کرده باشن یا از اطرافیان توصیه‌هایی دریافت کرده باشن. وقتی یک بچه رو بزرگ می‌کنند و در چالش‌های مختلف تربیتی او قرار می‌گیرند باز هم تجربیاتی کسب می‌کنند که در تربیت فرزندان بعدی می‌تونه اثرگذار باشه.

2. شرایط مختلف فرزندان. بااینکه ممکنه همه بچه‌ها تو یک خونه و با یک پدر و مادر بزرگ بشن، اما شخصیت بچه‌ها با هم متفاوته. همینطور تو مورد قبل هم اشاره کردیم که تجربه والدین می‌تونه باعث تغییر بخشی از روش تربیتی اونها بشه. (حتی اگر تجربه هم نباشه گذر زمان می‌تونه باورها و نظرات والدین رو تغییر بده. ) خلاصه، همین که بچه‌ها دو فرد متفاوت هستن یعنی اگر حتی تمام کارهایی که می‌کنند هم یکسان باشه (مدرسه، دوست، کتاب، فیلم و...) بنظرم ممکنه طرز فکر کردن متفاوتی داشته باشن که می‌تونه باعث ایجاد شخصیت و رفتار متفاوت بشه.

مثلا من هنوز نتونستم هیچ دوستی پیدا کنم که اونقدر باهاش تفاهم و راحتی داشته باشم که فرزند بزرگتر از خودم با دوستش داره. اون به خونشون می‌ره یا با هم می‌رن بیرون ولی من همچنین شرایطی رو ندارم و دلیلش رو بیشتر از استقلال نداشتن، شخصیت و شرایط متمایز می‌دونم. 

بنظرم جالب می‌شد اگر دوقلوها برای این پست نظر می‌ذاشتن. 

اما به نظرم منصفانه نیست به خودمون حق بدیم که به این دلایل، حالا ما بیایم به شکل حق‌به‌جانب و

.آسیب‌زننده‌ای با خونواده رفتار کنیم

این جملات آخر هم بنظرم یادآوری خوبی بود، سپاس فراوان. :))